Collins i Swanigan?

BLAZERS (4-2) @ PACERS (4-3) 103:93

W Indianapolis TrailBlazers mieli walczyć o dobry październik i rozpoczęcie sezonu.  Początki były w kratkę  - skuteczni PTB wygrali z LAL i SAS. Potem niespodziewana (jak się okazuje, bo Washington są w dołku) porażka z WAS. Jednak w wyjazdowej sesji na wschodzie Stanów nie jest źle, bo z tarczą wracają z Orlando i Indiany. Jedynie Miami zgotowało gościom piekielny Żar. Dziś o dziwo w głównych rolach nie wystąpili liderzy - cichy Damian i mający problemy z ustabilizowaniem celności CJ. Dziś zagrali rezerwowi.

Jak spojrzeć na statystyki (bez oglądania meczu) wszystko wydaje się jasne.Rezerwowi i Aminu zrobili mecz. Ale w trakcie zawodów nie do końca tak wyglądało i nie tylko statystyka plus minus oddaje sens wydarzeń na boisku.  Choć trzeba przyznać, i to będzie też pewnie punktem odniesienia do wyniku meczu, że ilość punktów zdobytych przez rezerwowych gości i gospodarzy zdecydowała.

To co widzieliśmy od początku to przewaga obrony nad atakiem. Indiana koncentrowała się głównie na aktywnej obronie i próbach grania szybkiego łatwego ataku. Rzeczywiście ich obwodowi wszędobylscy obrońcy mocno uprzykrzali Lillardowi i McCollumowi. Indianie nie szło za bardzo w ataku pozycyjnym, więc wynik był niski i oscylował wokół remisu. Portland ma na pewno lepszych strzelców. Indiana obronę. Oladipo nie grał w ataku przez trzy kwarty meczu. Wyglądało to na słabe zawody z obu stron. 

Z pierwszej naszej piątki wiedzieliśmy, że Jake Layman to nie to i wychodzi tylko w tym celu, by dać drużynie więcej opcji w drugim i trzecim ustawieniu. Ale że Nurkić obecnie też nie nadaje się, to lekkie zaskoczenie. Nurkić jest nieobecny mentalnie, wolny, mało zaangażowany i dynamiczny, niecelny. Szybko łapie faule i gotuje mu się  w głowie. A już wystarczą trzy nieskuteczne, dobrze zagrane ale nieskończone akcje w ataku i blok, by zniknął z meczu. Tak było w Miami, tak było i dziś. Pamiętamy, że Nurkić dopiero co podpisał długi kontrakt. Syndrom?

Ale z drugiej strony mamy za to na parkiecie więcej Zacha Collinsa. Drugoroczniak gra w tej chwili swoją najlepszą koszykówkę w życiu. Dobrze ustawia się w ataku i zwłaszcza wie co robić z nogami w obronie. Potrafi uciec na obwód po zasłonie i trafić trójkę. Potrafi też zagrać pick&rolla z rolowaniem kończonym oburęcznym wsadem, co widzieliśmy dziś dwa albo trzy razy. Pewnie łapie piłkę, choć czasem też zgubi się na parkiecie.

Dobrze w sumie że tak szybko wyszedł Meyers Leonard, bo mieliśmy w trzy minuty jego występu one-man show. Trzy faule, dwie straty i jego krzesełko nie zdążyło jeszcze ostygnąć, jak wrócił. Pokazał się Caleb Swanigan. Ruszyło. Bez kompleksów wyszedł, zaczął dobrze zastawiać deskę, zbierał większość piłek w defensywie, a w ataku radził sobie nadzwyczaj dobrze w sferze podkoszowej. Wynik meczu podskoczył na początku drugiej kwarty do 13 pkt. 

Rezerwowy unit oparty na rozegraniu Turnera gra podobnie jak podstawowy skład. Dużo hand-off, ścięć po zasłonie na skrzydło, szukanie czystej pozycji za 3. Gdy dzisiaj obrońcy Indiany byli skupieni na bieganiu po obwodzie i odcinaniu obrońców od rzutów dystansowych, ET1 penetrował pomalowane, skąd zdobył w końcu serię ważnych punktów. Trafił trójkę - dawno nie widziane. Z kolei obserwuję Setha Currego, gdy on nie może jeszcze znaleźć swojego miejsca na parkiecie, a trenerzy jakoś nie bardzo chcą mu w tym pomóc. Szuka czystych pozycji do rzutu, mało znajduje. Sporo za to biega, i w ataku, i w obronie.

Faktem jest że rezerwowi Indiany nie bardzo mieli coś do zaproponowania, a sabonis to nie ten Sabonis. Przewaga na korzyść Portland miażdżąca. Gdy wróciły podstawowe piątki, gospodarze szybko odrobili straty, a nawet wyszli na kilku-punktowe prowadzenie. Po przerwie jednak po tej chwilowej zapaści Blejzersi opanowali nerwy, poustawiali szyki i zaczęli regularnie budować przewagę. Mało rzucał i trafiał Damian Lillard, dziś bardzo cichy, wycofany, widać nie w pełni sił, z dolegliwością. Choć do jego gry na piłce w koźle nie mogliśmy się przyczepić. Christian James nie może ustawić celownika z dystansu, a i spod kosza zdarza mu się przestrzelić łatwego lay-upa. Nie jest w pełni formy, poczekajmy. 

Pomimo tego PTB zbudowali 10 punktową przewagę i trzymali ją do samej końcówki meczu. Dipo zacząć trafiać dopiero w IV kwarcie, gdy mecz w zasadzie był już rozstrzygnięty. Na jego pull-upy Portland znajdowało zawsze jakąś odpowiedź. Początkowo kilkukrotnie Collins (brawo!), potem Damian, McCollum też. Wynik cały czas był stabilny i nie widać było w Indianie wielkiego parcia na odrobienie strat. Choć starał się Oladipo.

Wszyscy w Portland  bardzo dobrze rzucają wolne, jest to najlepszy team w tym aspekcie w lidze. To dobrze, bo znaczy, że strzelcy są, nadgarstek jest, trzeba tylko pracować nad organizacją gry i eliminowaniem strat- tego jest za dużo. W końcówce za trzy najpierw Collins, potem McCollum, a na koniec wynik zamroził trójką Lillard. Mecz nie był wielkim spektaklem, a niski deficyt punktowy to  bardziej indolencja strzelecka rywala tego dnia (41%) niż wybitna obrona gości. Collins i Swanigan pociągnęli grę Blazers pod koszem. Collins coraz pewniej puka do drzwi trenera. Co dalej pierwsza piątko? Zobaczymy w Houston.