Po 19 latach

BLAZERS @ WARRIORS 94:116 (0-1)

Każdy pracodawca, po tym na jakie wyżyny wznieśli się w wysokogórskim Denver jego podopieczni dałby ze dwa miesiące podwójnie płatnego urlopu.

Jednak NBA nie może sobie pozwolić na taką łaskawość. Nie minęły nawet dwie doby, a zespół Stottsa musiał stawić się na pierwszym finałowym meczu z Golden State Warriors. Meldując się tym samym po 19 latach posuchy, wypełnionej licznymi rozczarowaniami od Jail Blazers poprzez kontuzje Odena na połknięciu przez Pelikany kończąc, tam gdzie chcielibyśmy kończyć sezon co roku. Te finały z 2000 roku też są zresztą powodem wieloletniej blazerdepresji, bo pamiętamy je głównie z utraconej szansy w ostatnim meczu w Los Angeles. Tym razem będzie inaczej. Nawet jak wszystkie mecze z GSW skończą się tak jak dzisiejszy, to w pamięci pozostaną cztery dogrywki z Nuggets, niedzielny wieczór 12 maja, czy rzut Lillarda przeciw OKC.

Blazers zaskoczyli w tym play-offach wszystkich, pewnie także samych siebie. Nie mogą jednak liczyć, że Wojownicy, etatowi uczestnicy tego etapu rozgrywek, pozwolą sobie na zlekceważenie rywala. Teraz to w obozie rywala najgłębszy rezerwowy z ławki Stottsa jest analizowany, po tym co pokazał tak irytujący wcześniej Evan Turner w ostatniej kwarcie boju w Denver. GSW przyjęło oczywistą taktykę biorąc pod uwagę naturalne zmęczenie drużyny z Portland, ale pewnie także poniedzielną euforię, czyli postanowili zabiegać przeciwnika. Blazers jak tylko mogli to spowalniali grę, wymuszali faule, skoncentrowani trafiali z linii rzutów osobistych. Dzięki temu przez długie okresy trzymali się w meczu. Przed przerwą stracili kontakt tylko ze względu na dwie trójki lidera gospodarzy. W trzeciej kwarcie dzielnie odrabiali straty, a nawet w czwartej zbliżali się na dystans dwóch akcji. Jednak gdy tylko Golden zaczynało grać te swoje szybkie akcje i naciskało w obronie jasne stało się że w pierwszym meczu cudu nie będzie. Blazers mieli problem w ataku, liczba strat do przerwy dorównywała liczbie udanych akcji.

Damian Lillard wciąż nie jest sobą. Na mecze z GSW zazwyczaj odpalał. Tym razem wyglądał na spełnionego i nie widać było typowej w starciu ze Stephanem Curry determinacji. Jedna trójka na 5 minut przed końcem meczu to trochę za mało.

This pass is ridiculous, @CJMcCollum. pic.twitter.com/luQPdfGLLa

— Trail Blazers (@trailblazers) 15 maja 2019

Powrócił po jednokwartowej kontuzji Rodney Hood – bohater serii z Denver. I to on stanowił największy atut, przewodząc odrabianiu strat. Nie miał jednak tym razem wsparcia. O tym, że CJ nie trafiał nawet spod kosza nie wypada wspominać po tym co zrobił w niedzielę. Lepiej natomiast spisywał się Harkless, ale to jego pudło na 4 minuty przed końcem meczu ostatecznie przesądziło losy spotkania. 

Wojownicy niestety muszą wiedzieć o tym, że Blazers grają te play-offy bez podstawowego środkowego, i z mocno poobijanym rezerwowym środkowym. Kanter wygląda jakby grał bez ręki, pewnie dlatego że … gra bez ręki. Do rzucania się nie nadaje, dzielnie walczy na tablicy. Były jednak takie sytuacje, że na desce skakał wespół z czwórką rywali. Zach Collins musi mieć wielką frajdę, że w swoim drugim sezonie doszedł tak daleko. Gra bez kompleksów, chociaż w tym meczu miał więcej wpadek niż dobrych momentów. Ale taki Jokić może to sobie pooglądać co najwyżej w telewizji. Pewnie warto byłoby zaryzykować z Leonardem czy Laymanem, ale na to czas przyjdzie w ostateczności (czyli w … siódmym meczu w Oracle Arena …). 

Frajdę ma także rodzina Curry. Mamusia ubrana w koszulkę Blazers reagowała emocjonalnie na każdą trójkę starszego syna, a tatuś w koszulce GSW jakby nie dowierzał że w finałach gra również młodszy. Inna sprawa, że Seth mógłby się trochę bardziej postarać, aby w kolejnych meczach Blazers nawiązali walkę z doświadczonym rywalem.

👌Seth 👌 pic.twitter.com/FxFEpGbLoU

— Trail Blazers (@trailblazers) 15 maja 2019

Kolejny mecz już za dwa dni i przewaga świeżości już nie będzie tak wyraźna. Sukces jakim jest awans do finału sukcesem rzecz jasna jest wielkim i pamiętnym na lata, ale pewnie chcielibyśmy wszyscy trochę więcej napsuć krwi faworyzowanym Wojownikom. A dzisiaj to jednak był mecz do jednej bramki.