Dlaczego, tym razem, warto i należy odpuścić?

Najprościej byłoby napisać, bo ile można? Ile jeszcze razy wszystko ma opierać się na Lillardzie i McCollumie. Do kolejnej kontuzji łamiącej sezon , którejś z dwóch opok Blazers? Lillard w ciągu 7 sezonów spędzonych w NBA opuścił zaledwie 24 z 574 gier. Powiedzieć Iron Man , to w tym przypadku nie powiedzieć nic. Jeśli odliczyć, przerwany kontuzją, debiutancki sezon, to wskaźnik absencji McColluma nie jest wcale dużo gorszy. Mają Blazers olbrzymie szczęście , ze w tej serii urazów, zabierających im kolejnych zawodników, nieszczęścia omijają tych dwóch najważniejszych. Ale ile można kusić los? Czy w sytuacji, gdy po miesiącu rozgrywek wyjściowa piątka straciła dwa ważne ogniwa, a trzecie od pół roku się rehabilituje, nie byłoby sensowniej odpuścić. Moim zdaniem tak.

Nie mam na myśli tankowania rozumianego jako umyślne przegrywanie wszystkiego, a raczej mądry load management, gdzie Lillard i McCollum opuszczają wybrane mecze, a średnia minut , które spędzają na parkiecie nie przekracza 30. Czy właśnie w ten sposób nie postępują Warriors. Przecież nawet po stracie Curry'ego i Thompsona mogliby z Greenem, Russellem oraz Looney'em walczyć w każdym meczu, zapewne robiąc znacznie lepszy bilans niż aktualne 5-19. Nie bez powodu w San Francisco uznano, że nie ma to większego sensu. Potencjał kadrowy Blazers nawet z Lillardem i McCollumem, po kontuzji Hooda, nie jest wyraźnie lepszy, jeśli w ogóle, od tego czym dysponują teraz GSW. Ograniczenie minut Rain Bros, bez  szarpania się o wynik w  każdym meczu pozwoli wnikliwiej przyjrzeć się potencjałowi młodych. Simons, Trent, Labissiere, Little, Brown, Hoard, bez asysty gwiazd będą mieli szanse na wykazanie się w realnej walce, a nie jako dodatki, brylujące w garbage time.

Koszykówka to gra. W grze czasami należy przeczekać, zrobić ruch do tyłu, jak w szachach poświęcić piony, aby przygotować atak. To żadna ujma, to rozsądne dysponowanie zasobami. Sezon 2019-2020 w wyniku destrukcji składu powinien być właśnie dla Portland takim mądrym czasem na wycofanie się na z góry upatrzone pozycje.Wysiłek za wszelka cenę, granie na 100%, eksploatowanie ponad miarę, kolejny już raz, Rain Bros, to proszenie się o kontuzje. A i tak gwarancji , że znów się uda, nie ma żadnych, no może poza tą, że zawsze się udawało. Tylko nigdy upływ krwi nie był tak wielki. Zazwyczaj łatano pojedyncze ubytki. Teraz brakuje trzech z pięciu elementów podstawowego składu. Nie ma żadnej gwarancji, że z Whitesidem, Anthonym i Bazemorem w s5 ta drużyna doczłapie się do PO.

Wiosną z wysokim wyborem w loterii draftu, „wypromowanymi” Trentem, Labissierem czy nawet Simonsem można stworzyć ciekawy pakiet po gracza z top30. Każdego roku pojawiają się zawodnicy niespełnieni, niezadowoleni ze swoich ról w dotychczasowych organizacjach. Zakładam, że Lillard, McCollum, Nurkić, Collins to dla nie jednej z takich postaci może być wyjątkowo atrakcyjna koszykarska kompania. Takie rozwiązanie wydaje się dużo bardziej rozumne niż pchanie się w panice po koszykarskich rentierów w typie Kevina Love czy Blake'a Giffina. Ich liche zdrowie oraz monstrualnie wysokie, długie umowy mogą trwale zablokować jakikolwiek ruch w perspektywie kilku lat. Zbyt duże ryzyko, niewielka szansa na sukces.

Idea, aby ruszyć po Iguodalę oraz Crowdera i przetrwać się z nimi do powrotu Nurkicia i Collinsa też nie ma większego sensu. Wiązałoby się to najpewniej z utratą draftowego wyboru i któregoś z młodych talentów. Obaj to typowi zadaniowcy, pasujący raczej to ułożonych już ekip- contenderów. Tymczasem sytuacja kadrowa Blazers zmusiłaby ich do grania znacznie poważniejszych ról. Pierwszy nie jest zdolny do tego ze względu na wiek, drugi z uwagi na umiejętności ( może odrobinę większe od Kenta Bazemore'a). Poza tym jaka mamy pewność, że Nurkić i Collins od razu pokażą formę sprzed kontuzji? Doświadczenie takich graczy jak Paul George czy Gordon Hayward mówi raczej, że wskoczenie na optymalny poziom po długiej rehabilitacji nie dzieje się tak ad hoc, wymaga czasu. Lepiej , aby marcowo-kwietniowe gry były dla Jusufa i Zacha formą mocniejszego, wcześnie rozpoczętego preseason 2020-21.

Oczywiście zdaje sobie sprawę, że biorąc pod uwagę dotychczasową politykę organizacji, obchody jubileuszu 50-lecia, etykę zawodową, dbałość o legacy Lillarda i McColluma, powyższy scenariusz ma nikłe szanse na realizację. W mojej ocenie nie zmienia to jednak faktu, że tym razem, po raz pierwszy w erze lillardowskiej hasła „za wszelką cenę” , „ na przekór wszystkim defetystom” tracą racjonalne przesłanki.