Good Rodney Hood

SPURS (8-6) @ BLAZERS (8-6) 125:104

Tak dobrze się oglądało ten mecz, nie tylko ze względu na przystępną dla polskiego widza porę, że aż trudno uwierzyć iż Blazers nie wygrali ani jednej kwarty, a końcowy wynik wskazuje na bezapelacyjną dominację gości. 

Pod nieobecność kontuzjowanego CJ-a do pierwszej piątki trafił, chyba trochę niespodziewanie, Rodney Hood. I to był strzał w dziesiątkę. Rekonwalescent przypomniał o swoim potencjale, rozbudzając nadzieję na powrót do formy z pamiętnych play-offów. Ze wsparciem Kantera i zaangażowaniem Lillarda można było nawet snuć sny o wygranej pierwszej kwarcie. Jednak drugi faul Damiana dał pretekst trenerowi do eksperymentów, o jakich nie podejrzewałby go najbardziej szalony kibic Blazers. Zestawienie, które kończyło pierwszą kwartę zapewne nie zagra ze sobą już nigdy, chyba że w trakcie luźniejszego treningu. 

W drugiej kwarcie też nie można było narzekać na nudę. Wynik trzymał chyba niesłusznie tak krytykowany emeryt Anthony. A po powrocie Lillarda wynik zaczynał kręcić się koło remisu, a nie tak jak to zwykle bywa w połowie drugiej kwarty na minus dwadzieścia - czyli temperaturze z Podlasia. 

Trzecia kwarta to one man show Jonesa Juniora - spektakularny blok na szukającym swojej starej klepki w Moda Center Aldridge'u i ze trzy dynamiczne kontry. Gdyby była publiczności to by oszalała z podniecenia. Trzecia kwarta jako jedyna remisowa i to byłoby na tyle.

Bo w czwartej goście szybko wyprowadzili zabójcze ciosy. Stotts przyspał. Trzy trójki z rzędu niewiele dały. I przed północą można było szykować się do spania, a nie świętowania zwycięstwa nad odwiecznym rywalem. 

Ale Hood wypalił i to pozwala patrzeć z większym optymizmem na ten mizerny jak do tej pory sezon. Teraz dwumecz, skąd my to znamy, z Niedźwiadkami.