Nienawistna Ósemka

Hawks (26-17) @ Blazers (19-26) 104-98

Meczem z Atlantą Hawks, Blazers rozpoczęli serię pojedynków w Moda Center (aż 12 na najbliższe 14) w końcu wyrównując dysproporcję z meczami wyjazdowymi. Zestaw rywali nie jest specjalnie wymagający, więc pojawia się realna szansa/zagrożenie na awans do Nienawistnej Ósemki Konferencji Zachodniej.

Zaczęło się bardzo dobrze: zbilansowany atak (trójka Vonley’a, udane akcje Plumlee, trafione rzuty Aminu i McColluma) i szybkie objęcie prowadzenia 11:4. Trener gości zareagował natychmiast i poukładana drużyna Hawks szybko odrobiła straty. Po pierwszych minutach - według standardowego planu - ciężar gry miał wziąć na siebie lider Blazers, ale nie był to dzień Damiana Lillarda. W efekcie przewaga gości wolno, bo wolno, ale rosła.

Przełom pierwszej i drugiej kwarty to był dramat w kwestii skuteczności Blazers: na 18 rzutów do kosza wpadł jeden (i to - z całym szacunkiem - Ed Davisa). Przy niemocy Lillarda grę w końcu przejął McCollum rzucając w trakcie jednej minuty 7 punktów i szybko niwelując przewagę gości. Koniec drugiej kwarty to był dla odmiany okres nieskuteczności Hawks. Aż dziw bierze że przy takiej postawie obie drużyny przekroczyły w pierwszej połowie barierę 40 punktów.

Na początku drugiej połowy rzucając swojego drugiego kosza Vonley przegonił w ilości zdobytych punktów Lillarda, co najlepiej obrazuje słabszą formę lidera Blazers. Nic dziwnego, że komentatorzy zaczęli używać sformułowania „Dziwny mecz”. Co gorsze na 5 minut przed zakończeniem trzeciej kwarty, czyli na 17 minut pozostałe do końca, Lillard „złapał” już czwarte przewinienie.

Stało się jasne, że Blazers muszą oprzeć grę na innych graczach. Jednak dopiero pod koniec trzeciej kwarty swoje pierwsze punkty w meczu rzucili bardziej przydatni ostatnio Leonard i Crabbe. Ale mimo tych wszystkich nieszczęść ciągle losy spotkania były otwarte.

Czwartą kwartę Blazers zaczęli ze zmianą liderów: na ławce szykowany na końcówkę usadowił się McCollum, a na parkiecie ponownie zagościł Lillard. Początkowo trochę przestraszony wizją złapania kolejnych fauli ograniczył wejścia pod kosz. Skupiając się na rzutach dystansowych, szybko wyprowadził gospodarzy na prowadzenie: jego szybkie 6 punktów (3+1 oraz rzut za 2) i jeszcze „trójka” Leonarda wyprowadziła Blazers na obiecująco wysokie prowadzenie: 84:79. Hawks odpowiedzieli natychmiast swoją bronią, czyli rzutami dystansowymi: „trójki” Bazemore’a, Korvera i Millsapa pozwoliły na szybkie odzyskanie prowadzenia. „Lillard Time” skończył się tym razem na nierozważnej decyzji rzutowej Damiana w kontrze na 5 minut przed końcem meczu – typowy dla niego rzut na dobicie rywala, czyli jest prowadzenie, jest kontra na podwyższenie, to „rzucę sobie za trzy z nieprzygotowanej pozycji”.

Trzeba przyznać że Blazers walczyli do końca, mecz ciągnął się niemiłosiernie (niektórzy w Polsce pracują od rana – tego nikt w Oregonie nie brał pod uwagę), sędziowie uważnie analizowali komu powinna przypaść piłka, a Blazers wciąż pudłowali (Lillard, McCollum, Crabbe).

Nie był to zły mecz. Była walka z obu stron, były emocje, były zmiany nastrojów. Patrząc na zaangażowanie drużyny i wolę zwycięstwo oraz zestaw rywali, awans do „Niechcianej Nienawistnej Ósemki” grozi Blazers bardzo poważnie.

Na razie z braku chętnych, ósme miejsce - „karane” brakiem draftu - zajęli Sacramento Kings po trzech kolejnych wygranych. Najbliższy trzej rywale Blazers to: Lakers, właśnie Kings i Batum Hornets.

Jak mawiał klasyk „nie ma z kim przegrać”.

ptb