Wybory Blazers, czyli obietnica na lepsze jutro

W drafcie 2018 Portland Trail Blazers dokonali dwóch wyborów. Wyborów raczej zaskakujących i odważnych. Nowymi członkami organizacji zostali:

#37 Gary Trent Jr. Syn byłego gracza Portland z połowy lat 90-tych. 19-latek po roku grania u Mike'a Krzyżewskiego w Duke. Zalety: dobry strzelec z dystansu, chętnie biegający do kontrataku. Nie jest wybitnym atletą, niezbyt szybki, przeciętnie podający, nie będzie robił różnicy w obronie. Punktuje głównie z dystansu, rzadko atakując obręcz. Typowy snajper porównywany do Jeremy'ego Lamba czy Budy Hielda. Z byłych graczy Portland najbardziej najbardziej przypomina Allena Crabbe'a . Gdyby kiedykolwiek osiągnął jego poziom, to wybór #37 należałoby uznać za udany, nawet jeśli poświęcono na niego dwa drugorundowe picki.

.

#24 Anfernee Simons- o pól roku młodszy od Trenta. Jest pierwszy graczem od 2005 roku, który trafił do NBA prosto z liceum. Atletyzm, drybling, intrygująca obrona, rzut. Szukając porównań na myśl przychodzi mi... Markelle Fultz. Ile byśmy zalet nie wymienili, to biorąc pod uwagę wiek, brak doświadczenia na uniwersytecie, ciało nastolatka( 192cm/83kg), są one ledwie zapowiedzią gracza. W sumie wielka niewiadoma, inwestycja w przyszłość, bez jakiejkolwiek pewności na strzał choćby w „8”. Iluż to już graczy wybitnych w liceum przepadało na poziomie koledżu. a Simons trafia od razu do świata atletów. Zanim się z nim zetknie czeka go najpewniej staż na poziomie G-League.

W wyborach Olsheya, mimo oczywistych kontrowersji, można jednak dostrzec konkretny zamysł. Bez środków finansowych potrzebnych do walki na rynku wolnych agentów generalny menadżer Portland szuka w drafcie graczy, którzy mogliby wynieść organizację na wyższy poziom. Tak było gdy poświęcał rok temu dwa wybory, aby zgarnąć Zacha Collinsa i jego upside. Tak wygląda również pomysł z Anfernee Simonsem i Gary Trentem Jr. Koncepcja zyskałaby na spójności, gdyby Blazers zdecydowali się na głęboką przebudowę. A tak przy Rain Bros okazja do pokazania swoich talentów przez rookies będzie bardzo ograniczona. Zwłaszcza , że Stotts nie jest trenerem, który nieprzymuszony, chętnie obdziela debiutantów zaufaniem. Nie wydaje się żeby Trent, a już na pewno Simons, otrzymali szansę gry nawet jeśli tego lata z Portland odejdą Napier i Connaughton.

Blazers nie zdecydowali się na przebudowę, co oznaczałoby rozbicie duetu Lillard-McCollum. W tym składzie osobowym skazani są tkwienie w przeciętności. Nie mogą tankować, by walczyć o topowe nazwiska w drafcie, nie będą konkurencyjni nawet jeśli znów awansują do playoffów. Tymczasem rywale nie czekają. Dallas, pomijam oczywistość, czyli Doncicia, wybierając w drugiej rundzie Brunsona oraz Spaldinga, wzięli graczy, którzy pomogą im od razu. Podobnie Suns z wielce intrygującym Francuzem Okobo, Mikalem Bridgesem awansują w hierarchii Zachodu. Większość tych graczy mogli mieć Blazers, ale Olshey wybierał nie na teraz, wybrał zaledwie obietnicę na lepsze jutro.

Wakacyjna codzienność rysuje się następująco. 1 lipca rusza rynek graczy, którym kończą się kontrakty. Ze znanych i omawianych po wielokroć przyczyn w Portland nie należy oczekiwać wielkiego wzmożenia. Olshey łowić będzie raczej weteranów bez kontraktów w typie Rodney'a Stuckey'a. Być może wykorzysta 13-milionowy wyjątek od transferu Crabbe'a. Przed wszystkim jednak wyczekiwać będziemy na decyzje w sprawie RFA: Jusufa Nurkicia. Shabazza Napiera, Pata Connaughtona oraz niezastrzeżonego Eda Davisa. Już 7 lipca start Summer League w Vegas- mecz z Jazz, dzień później Hawks, a 10. Spurs i pierwsza okazja do przekonania się , czym uwiedli Olsheya Anfernee Simons i Gary Trent Jr.

PS  Ależ żałuję, że Olshey nie wybrał w drugiej rundzie tak,  jak ludzie od Cubana.