Poza rytmem

HEAT (25-27) @ BLAZERS (32-21) 118-108

OK. Sprawdzamy co tam w Portland, Oregon. Ostatnio domówki kończyły się samymi zwycięstwami, stąd dobre humory przed meczem, oczekiwania po wymianie na Hooda, wypoczęci, zadowoleni, głodni gry. Kibice - bo gracze wypadli blado. Liga zafundowała dziwną, nieuzasadnioną długą przerwę drużynie Portland i ten brak rytmu wyczuwalny był od pierwszej piłki. Wolno, bez energii, ospale gracze w czarnych koszulkach poruszali się po parkiecie. Miami skuteczne przez całe zawody i od początku trafiali do naszego kosza. Już w pierwszej kwarcie przewaga gości.

Potem to rosło. Znowu ten organizacyjny chaos po wejściu drugiej linii. I już  nawet nie o to, że nie trafiają. Chaos. Biali wysocy potykają się o siebie, popełniając kardynalne błędy w kryciu. Atak stoi sprawdzając cierpliwość drużyny i trenera na rzuty w ostatnich 2 sekundach akcji. Widać, że rozregulowani. Turner klepie wypatrując Laymana wyskakującego zza winkla na alley-oopa. OK, ale co, jak nie wyskoczy?

Collins śni nadal swój sen o NBA,  Turner nie układa, Leonard to Meyers, a smak Curry zagotowany. Collins tak, ale John. Leonard tak, ale Kawhi. Curry tak, ale Steph. Hood tak, ale Robin. Robin Hood.

Aminu i Harkless nie wyglądają jak frontcourt s5 drużyny walczącej o przewagę parkietu w lidze NBA na jej zachodnim wybrzeżu. Skąd zatem ostatnio tak dobre wyniki? Coraz bardziej skuteczny MCCollum. Biorący energię życia z klepek parkietu Layman. Rozpieszczał nas swoją wszechstronnością Nurkić -asysty, bloki, powerade, ale po długiej przerwie zardzewiał. Zasiedział się też  Damian, wyłapując w słuchawkach te swoje rytmy w wolne dni i układając plan batalii w All-Star-Weekend.

Dzisiaj wszyscy przysnęli, tak jak my kibice. Grało dwóch, i to dobrze, ale to jednak za mało. Layman i McCollum, reszta do zapomnienia. JayLayLay gra swoją najlepszą koszykówkę w życiu. Zaatakuje górą i trafi za trzy. McCollum łapie flow w celności. Brakuje nam jednak tego pół kroczku, nie chcę żebrać o cały krok - we frountcourcie. Jeśli znika Nurkić jak dziś, to nic. Deska przegrana z kretesem i paint też.  A deska zawsze była naszą silną stroną. 

W trzeciej kwarcie to był ten moment, gdzie Portland powinni powiedzieć - stop, teraz k... my. I ... nic się nie wydarzyło. Oprócz tego, że najpierw żarty z Portland stroił sobie Hassan, a potem zażartował Wade. Whiteside grał jak na najlepszych czasów w ogóle się nie myląc z gry. Ale jak się tu pomylić, jak nie masz naprzeciwko  wroga? Wade.... like a wine, red, red Wade... Szacunek. Miami w ten sposób rozklepało Moda Center, które chyba przyszło zobaczyć Hooda, ale się nie doczekało.

Portland mieli świetną serię w pierwszej części czwartej kwarty, kiedy z -15 doszli po serii rzutów dystansowych na -1. Ale to wszystko, nie mogli złamać tej cienkiej granicy 1 punktu, by potem energią trybun pokusić się o zwycięstwo. Heat prowadzili od startu i przewagę utrzymali. Spokojnie Spoelstra poprosił o czas raz i drugi raz, poukładał, wytłumaczył, uspokoił. TrailBlazers nie pociągnęli już dalej, ogień powoli wygasał. Zabrakło pewnej mocy do walki pod koszem. Brakuje skrzydłowego z piłką w ręku przodem do kosza. Wciąż. 

Czekamy do trade deadline i ekscytujemy się przygodami innych drużyn. Po tak spektakularnej wymianie i ściągnięciu do Portland gracza Ohio, raczej w Oregonie nie ma się czego więcej spodziewać. A drużyna powinna po tej przerwie w końcu się przebudzić.