Bójka Nurka

THUNDER (40-25) @ BLAZERS (39-26) 129:121 OT

To było już typowo "play-offowe" spotkanie. Walka od pierwszej do ostatniej minuty, liczne zmiany prowadzenia, remisy, brak dwucyfrowej przewagi przez cały mecz. A o rozstrzygnięciu decydują detale. Ostatnia minuta. Ostatnia akcja. Ostatnie ułamki sekund. Precyzja taktyczna, decyzje sędziów, odporność psychiczna.

Ostatnia minuta, gdy na tablicy widniał wynik remisowy, to walka o ofensywne zbiórki. Nurkić ją kilka razy przegrał - raz uderzony łokciem w twarz przez George'a. Sędziom to umknęło. W rewanżu, przy jednokoszowym deficycie, pod atakowaną tablicą Bośniak piłkę zebrał, a sfaulowany wściekły ruszył w akcie zemsty do PG13. To już nie uszło uwadze sędziów. To jego drugi faul techniczny, pierwszym został obdarzony podczas jeszcze bardziej efektownej bójki z Westbrookiem.

Nurkić stratowany przez Westbrooka

Nurkić nie miał nawet prawa wykonać rzutów, które wywalczył. Osobiste musiał rzucać Labissiere. Dlaczego Skal, a nie na przykład doświadczony Kanter, czy solidny w tym elemencie Leonard - niech wyjaśnią fachowcy od zawiłego regulaminu. Przestraszony, nieświadomy istnienia fan clubu w Warszawie, Skal spudłował: pierwszy rzut ze zdenerwowania, drugi, chyba, specjalnie. To umożliwiło w walce o zbiórkę danie pretekstu sędziom do oddania popełnionych błędów: dopatrzyli się faulu przy zbiórce i na linii rzutów wolnych stanął Aminu. Skoncentrował się jak nigdy i trafił doprowadzając do remisu. Ułamek sekundy później sędziowie puścili bez gwizdka wypchnięcie Westbrooka za linię boczną przez Lilarda i ten miał prawie dwie sekundy na uniknięcie dogrywki. Nie miał niestety przerwy na żądanie, bo nasz trener stulecia takowej nie zachował. Damian musiał więc rzucać z połowy. Prawie trafił. Prawie. Ale dzięki dogrywce mógł po raz pierwszy w tym sezonie przekroczyć 50 punktów. Marne pocieszenie.

Na dogrywkę zanosiło się do początku tego wyrównanego meczu. Początkowo Lillard przegrywał pojedynki z Westbrookiem, ale za to równoważyła to lepsza postawa Nurkicia od Adamsa. Gdy doszło do konfrontacji Russela z  Jusufem rozgrzała ona spragnioną emocji Moda Center, jednak ze sportem nie miała wiele wspólnego. A że była kluczowa dla losów meczu okazało się na 4,4 sekundy przed końcem regulaminowego czasu.

Stotts nie śmiał w takim meczu ryzykować z rezerwowymi. Tylko Hood dostał więcej gry w zastępstwie znowu niemrawego Harklessa. Rozczarował Kanter, który zamiast upokorzyć dawnych kolegów z zespołu, rzucał się na blondynkę z pierwszego rzędu.

Kanter w walce o "piłkę"

Były zawodnik OKC był zupełnie bezproduktywny w dogrywce. Tej Blazers wygrać więc nie mogli. Bo rywal miał zbilansowany atak (PG13, Westbrook, Adams), ustawił obronę na CJ-a i Lillarda. To wystarczyło do kolejnej w tym sezonie wygranej z PTB. W kontekście prawdopodobnej drabinki na koniec sezonu - spora przewaga psychologiczna.

Blazers zapomnieli w tym meczu, że koszykówka jest grą zespołową. Owszem mieli magiczne momenty w tym meczu, a Lillard dwoił się i troił. Mogli to nawet wygrać. Ale zabrakło asyst, rozplanowanych akcji, może właśnie większego zaangażowania rezerwowych. W play-offach będą decydowały właśnie takie detale. A jak trzech zawodników rzuca 75% punktów zespołu (dla porównania w OKC opartej na dwójce liderów było to dzisiaj 65%), to wyrównanej rywalizacji kilkumeczowej wygrać się zwyczajnie nie da.

Jeszcze niedawno pojawiła się sonda, które miejsce zajmą w sezonie regularnym Blazers, a do wyboru były lokaty 2-5. Dzisiaj należałoby opcje odpowiedzi zrewidować.