Pierwsze domowe

HAWKS (3-6) @ BLAZERS (4-6) 113:124 OT

Po czterech porażkach z rzędu udało się Blazers w końcu wygrać. Było to pierwsze domowe zwycięstwo w tym sezonie. Nie jakoś szczególnie mocna na starcie rozgrywek Atlanta została złamana dopiero w dogrywce.

14 razy zmieniało się  tego dnia prowadzenie, 19 razy mieliśmy remis, skuteczność, ilość przechwytów, strat, asyst , bloków, wszystkie wskaźniki, no może poza zbiórkami , które wyraźnie wygrali gospodarze, były tego dnia na styku. Wyrównane, na  nie najwyższym poziomie spotkanie dwóch ekip z problemami- dla, skuteczniejszych w dogrywce, Blazers.

Trudno spodziewać się po tym meczu przełomu, tak jak mało rozumne jest wpadanie w panikę. Stotts pracuje obecnie z grupą zdziesiątkowaną przez kontuzje. Hassan Whiteside zrobił dzisiaj na jednej  stopie 21pkt, 13 zbiórek i 3 bloki. Nie bardziej zdrowy Labisierre robił co mógł w obronie. Obaj zagrali tylko dlatego, że alternatywą był Tolliver oraz Hoard z Brownem- dwójka dzieciaków wezwana prosto z G-League.

Wobec braku Hooda więcej minut otrzymał Gary Trent Jr. i był so so na 7 punktów w kwadrans. To plaga kontuzji sprawia , że przygotowani do mniej lub bardziej istotnych ról Hezonja oraz  Bazemore wychodzą w pierwszej piątce i radzą sobie z różnym skutkiem. Chorwat potrafi być irytujący, tak jak dzisiaj, kiedy po dobrym zachowaniu w obronie nie potrafił wykończyć kontry, ładując piłkę z góry w obręcz. Ale jego gra nie jest też jakimś dramatem. Stara się, walczy w obronie, zbiera. Byłby oceniany lepiej gdyby robił to jako rezerwowy. Brutalna rzeczywistość zmusza go do sprostania zadaniom startera, na które nie jest na razie przygotowany. Bazemore szuka skuteczności, skleja grę Rip City po obu stronach. To jego dwie trójki w dogrywce zdecydowały o wygranej z Hawks.
 

Ciągle prawie wszystko zależy od Lillarda . Po 60-punktowym wybuchu z Nets dzisiaj spokojniej- o połowę mniej, okresami nawet, pozornie, w cieniu szalejącego po drugiej stronie Trea Younga-35. Ale to lider Portland grał rozumniej, na dużo lepszej skuteczności. Generał kontra wielce utalentowany, choć tym razem momentami bardziej efekciarski niż efektywny, oficer.

CJ "w poszukiwaniu rytmu" McCollum miał 23 punkty. Pull-upy, floatery już wchodzą. Problemem nadal trójki. Dzisiaj weszła dopiero szósta, ale ta najważniejsza, bo przesądzająca o wygranej.  Spokojnie, McCollum wróci, tak jak wraca od pięciu lat. Super, że jak już do tego dojdzie miejsce obok Lillarda nie będzie  puste. Tam coraz mocniej rozpycha się Anfernee Simons. Przeciwko Hawks dał mu Stotts prowadzić w q2 rezerwowy skład bez asysty Rain Bros. To wtedy Portland uciekło Atlancie na 8 punktów. W kwarcie trzeciej szalejącemu Youngowi-15 pkt odpowiedział właśnie Ant. 12 punktów, 2 razy zza łuku, chytra asysta do Whiteside'a. To, że wówczas Blazers nie stracili kontroli nad przebiegiem wydarzeń zawdzięczają przede wszystkim drugoroczniakowi. Anfernee jest skuteczny, Anfernee jest  świetny.  To koszykówka najwyższej urody. Dzięki niemu ta bieda ławka rezerwowych wygląda jako tako. SixthMan w drodze po MIP?
 

Ten przetrącony plagą kontuzji organizm będzie niedomagał jeszcze długo, przegra jeszcze niejeden mecz. Latem, po odejściu 6 graczy, Stotts musiał wymyślać nowych Blazers. Zanim wdrożył swój plan musiał go rewidować. Poważna kontuzja Collinsa zmieniła prawie wszystko. Później przyszły problemy Hooda, CJ grał z infekcją. Teraz do tej grupy dołączyli Whiteside z Labisierrem. Istny lazaret. Przez wzgląd na powyższe i wcześniejsza robotę Stottsa, osiągnięcia drużyny w ostatnich latach, na miejscu krytykantów  żądających zmian ,wręcz rewolucji, powstrzymałbym się  z panicznymi opiniami. Umysł człowieka ma przedziwną skłonność, idealizuje czasy i bohaterów , które jeszcze wczoraj niemal odsądzał od czci. I tak, tęsknią niektórzy za Meyersem Leonardem. Tym wyszydzanym Meyersem, który ani nie bronił, ani blokował. Był pośmiewiskiem. Niepojęte, że ktokolwiek może przedkładać go nad, niechby nonszalanckiego, Whiteside'a. Są płaczący za Aminu. Z neologizmów , którymi opisywaliśmy tutaj wyprowadzającego ataki Nigeryjczyka można by utworzyć cały słownik. Naprawdę ktoś widzi sens w dawaniu prawie 30 mln za 3 lat gry (tyle dostał w Orlando) starzejącemu się zbyt szybko skrzydłowemu. Wystarczy sprawdzić dokonania Chiefa w nowym klubie. Moe, ten himeryczny Moe? Pewnie że by się przydał, ale  był częścią dealu za Whiteside, centra na trudne czasy bez Nurkicia. Seth Curry wygląda dobrze w Dallas, ale gdyby został w Portland zabierałby minuty rozkwitającemu Simonsowi. Ant nie jest gorszy, a ma  o wiele wyższy sufit niż słabszy z Currych. Wreszcie,  psioczycie na Tollivera i Hezonję. To miały być tanie dodatki do podstawowej rotacji. Nienormalna, trudna do przewidzenia sytuacja kadrowa przypisała im role większe niż pierwotnie zakładane. Znęcanie się nad 34-letnim weteranem, który nie robi wiele mniej niż Leonard,  przybiera powoli postać głupawego ageizmu. Hezonja to wynalazek "po kosztach". Jeśli nie zdoła restartować swojej kariery straci bardziej on  niż Blazers.  Wszystkie ruchy personalne Olshey'a podyktowane były napiętymi finansami. Nie stać było Portland na utrzymanie Kantera, Curry'ego, inwestowanie w nieprzyszłościowego Aminu. Whiteside, Bazemore to gracze utalentowani i tylko na rocznych umowach. Jeśli nie potwierdzą swojego potencjału po roku pożegnają Portland albo zostaną wcześniej wymienieni.  

Niecierpliwość, głupota, wybiórcza pamięć , wszystko naraz każe coraz liczniejszym, w zaledwie pierwszym miesiącu sezonu, widzieć same słabości w nowych graczach i tęskno patrzeć za tymi którzy Portland opuścili. Jedno i drugie przesadne, zbyt pochopne, nieracjonalne. Poczekajmy, dajmy  Stottsowi i jego ludziom popracować. Mecz z Hawks był dopiero 10. w sezonie. We wszystkich przegranych, poza wpadką z Warriors, Blazers byli w grze, o porażkach decydowały detale. Schorowana, niezgrana ekipa ma prawo do słabości. Potrzebny jest spokój, parę zwycięstw jak to dzisiaj z Hawks, aby grupa prowadzona przez MVP Lillarda przeczekała trudne czasy i wróciła do czołówki Zachodu. 

Następna próba w środę w Sacramento.