System failure

           BLAZERS (4-7) @ KINGS (4-6) 99-107

 

OK. Lecimy do Sacramento, California. Poprzednie zwycięstwo wlało nieco otuchy w serca zwątpionych fanów, zwycięstwo dodajmy po dogrywce  u siebie z Atlantą. Z Atlantą po dogrywce u siebie i się cieszymy. To tylko oddaje nastroje wokół zespołu z Portland. Choroba dwubiegunowa - z jednej strony kontuzje podstawowych wysokich, z drugiej połowa drużyny wymieniona w porównaniu z poprzednim sezonem. W znacznej części na graczy gorszych. Jak to ma działać, to nie wiem kto wie, ale to nie działa. Co zresztą  było widać dziś w Sacramento. 

W Sacramento, które w poprzednich sezonach Portland ogrywało 20-30 punktami. Dziś na dodatek bez swojego lidera chytrego Foxa.   No dobra, lecimy. Blazers po raz kolejny bez Hooda, za to z Whitesidem (czy aby na pewno?)   W wyjściowym składzie Hezonja więc niektórym na starcie jest już  ciepło jak to w Californii.  Początek meczu jednak wyraźnie dla Blazers runem 13-0, ponieważ gospodarze postanowili zacząć mecz kilkoma airballami - tak dla odmiany żeby było śmiesznie.  Bo smutno u nich już tez było  na samym początku sezonu, gdzie m.in. przegrali końcówkę z PTB u siebie, ale wtedy w składzie był jeszcze Collins.   

Zaraz jednak wszystko wróciło do normy, bo Portland postawiło w ataku na hasło "nothing is real. chaos is everything". Tyle strat raz za razem nie pamiętam. Generalnie pierwszą połowę zapamiętamy jako niewykorzystaną szansę na objęcie prowadzenia w meczu ze słabą drużyną  z powodu nonszalancji, rozkojarzenia, braku zagrywek i wrzucania piłki bezmyślnie na aut lub w gąszcz rąk obrońców. Hezonja ma zadziwiającą umiejętność robienia niczego z czegoś, Bazemore uczy jak nie trafiać spod obręczy, a największy miś w teamie, czyli 54-letni Tolliver przegląda kartki z pamiętnika,  jak postawić dobrą zasłonę. Whiteside gra limitowane minuty i na pewno jest to czymś podyktowane, drobnym urazem, ale to wcale nie pomaga w ocenie jego zaangażowania na boisku. 

Teraz tak. Jak patrzymy na zagrywki ataku Portland to wyraźnie widać spadek. Nie ma płynnych koszyczków, ball-movement ani flow. Jest klepanie w nadziei na wykreowanie sobie pozycji strzeleckiej, a ruch graczy bez piłki (a raczej jego brak) skutkuje częściej stratą niż znalezieniem czystej pozycji do rzutu. Dziś np Lillard zdobył 27 pkt na dobrej można powiedzieć skuteczności  6/10, ale to jest tylko 10 rzutów z gry, co jest złą wiadomością dla Portland. Ławki trenerskie oponentów nie śpią wiedząc, skąd idzie największe (jedyne dodajmy) zagrożenie. Dlatego obrońca na Lillarda z graczem  który idzie za stawiającym (rzekomo) zasłonę graczem Blazers wychodzą bardzo wysoko robiąc show i podwajają Damiana już gdzieś w okolicy linii połowy, co zazwyczaj kończy się oddaniem piłki przez lidera i wymuszonym rzutem w końcowych sekundach akcji.  

Oprócz tego widzieliśmy sporo rzutów przez ręce, mnóstwo nietrafionych trójek, w czym brylowali Tolliver, CJ i Simons, a także obijanie obręczy pod koszem. Power Forward Tolliver nie oddał ani jednego rzutu z paint, wszystkie za trzy. McCollum jest  bez formy, skoro nawet nie trafia z linii, a Lillard jest zmęczony. Przynajmniej na takiego dziś wyglądał. Ciekawe co będzie jutro w meczu back2back z mistrzami NBA?

Po przerwie miało i powinno być lepiej, a było już tylko gorzej, bo gospodarze pojechali sobie radośnie bierną obronę PTB 17-punktami i w czwartej kwarcie było już tylko odliczanie minut. Nie pamiętam sezonu w którym w takich sytuacjach jak obecnie, gdybym grał, stawiałbym pieniądze na porażkę Blazers. A zresztą to już nawet nie chodzi o wyniki, tylko o styl. Dziś widziałem najgorszy mecz sezonu, spośród tych, które widziałem, ale inne wcale nie były dużo lepsze. To mówi zwykły eye-test. A co mówią statystyki?

W porównaniu z sezonem poprzednim po 10 meczach obecnie mamy takie oto różnice :

PPG 114,1 vs 114,7 spadek z miejsca 6 na 8, Opp.Points 114,6 vs 110,5 spadek z miejsca 14 na 25, zbiórka 47,4 vs 48 spadek z 3 na 6, asysty 17,2 vs 23 spadek z 25 na 30 (sic!), FT% 822 vs 814 spadek z 2 na 5, FG% 446 vs 467, spadek z miejsca 12 na 22.  

Wyraźnie zatem widać pogorszenie jakości i flow ataku i to musimy tłumaczyć wymianą połowy składu zespołu i dużymi brakami w zgraniu, ale tak czy inaczej, drużyna, która ma aspiracje mistrzowskie i zagląda do WCF nie powinna tak wyglądać. Konsekwentnie z tego wynika pogorszenie skuteczności gry, skoro kończone akcje nie są zespołowe, a indywidualne.  Z tych meczy również, które pamiętam, Portland gdy przegrywają zbiórkę, przegrywają mecz. Na razie wygląda zatem tak, iż żeby wygrywać, potrzebna jest wysoka skuteczność z gry, zwłaszcza graczy obwodowych. Takie mecze pary Lillard McCollum były może dwa, a Hood jest kontuzjowany i nie wiadomo, ile to jeszcze potrwa.  Spośród wysokich graczy laurki nikomu wystawić się nie da, gdyby Whiteside grał po 35, a nie 20 minut w meczu, może inaczej by te wyniki wyglądały? W każdym razie Skal to nie ta skala talentu, której oczekujemy.

Co zatem radzimy  trenerowi? Żyłować Tollivera, Hezonje i Labisierra, czy też raczej stawiać na młodzież, na rookies? Ja patrzę na Miami, jak tam grają pierwszoroczniacy, jak wygląda Heat  po pozbyciu się Hassana. Patrzę na Denver i Clippers, jaką mają głębię składu. Patrzę na Portland, moją ukochaną drużynę i cieszę się że mamy Pennego i Collinsa (niestety w szpitalu). Ale jak popatrzę na to, jak w tym roku obudowano Damiana i CJ-a..., albo jak wygląda ławka Blazers, choćby w dzisiejszym meczu, to widzę G-League plus Simons. Taki Jake Layman albo Pat Connaughton w rezerwowych rotacjach byliby gwiazdami.