STOTTS DOŚĆ

BLAZERS (16-23) @ WOLVES (15-22) 102:116

Wygrana po dobrym meczu w Kanadzie okazała się tylko przerywnikiem w beznadziei sezonu 2019/2020. 

Podróż ze Wschodniego na Zachodnie wybrzeże tak wyczerpała drużynę rozkapryszonych  "gwiazdeczek", że wytrzymali jedynie pierwszą kwartę. Druga był kompromitacją w ofensywie, a trzecia w defensywie. To, że nie doszło do jeszcze większej wtopy zawdzięczamy tylko poddaniu meczu na 12 minut do końca i w miarę przyzwoitej dyspozycji trzeciego garnituru (Trent!). A może tego, że Wilki (te wycie ich publiczności sprawia, że to najbardziej irytujący, oprócz rzecz jasna Houston, rywal) postawiły w końcówce na dobrą zabawę. Dla Blazers jedyny pozytyw tego wieczoru to fakt, że Lillard nie zakończył go z połamaną ręką w momencie gdy przeciwnik całą swoją masą spadł mu na łokieć. 

Oczywiście kibic to istota naiwna i dla poprawy humoru przyjmie każdą wymówkę. Nawet taką, że zmarnowany sezon to wynik kontuzji gracza, który może i jest sympatyczny i może dobrze rokuje na przyszłość niczym kiedyś w polskich sportach zimowych Grzegorz Filipowski, ale jak do tej pory w NBA zagrał wszystkiego jeden przyzwoity mecz, a w ubiegłorocznych play-off był najmniej przydatnym graczem całej rotacji. Można sobie roić, że powrót Nurkicia i Collinsa odmieni oblicze zespołu, może jeszcze w tym sezonie. Ale wcale tak nie musi być. Styl i ustawienie z tak różnymi graczami jak Whiteside/Anthony versus Nurkić/Collins wymaga czasu i pracy. Tego pierwszego nie mamy, a na tą drugą najwyraźniej nie wszyscy mają ochotę. Lepiej po wywalczeniu absurdalnie wysokich kontraktów pojechać sobie na wakacje. 

Drużyna jest rozbita organizacyjnie, psychicznie i fizycznie. To nawet nie jest tak, że pojedyncze jej elementy zawodzą. Hassan jaki jest taki jest, każdy wiedział że to gracz specyficzny, ale gra całkiem przyzwoity sezon. Podobnie Anthony - który przeżywa drugą młodość. Ale cóż z tego jak nie ma to przełożenia na zespół. A że mogłoby mieć pokazała najlepsza w tym sezonie czwarta kwarta w Toronto. 

I jak się czyta komentarze o potencjalnych wymianach to jedynie można wyobrazić sobie reakcje ze dwa lata temu na perspektywę pierwszej piątki: Lillard, McCollum, Anthony, Bazemore, Whiteside. Oprócz powszechnej opinii, że na taki zestaw nie ma środków finansowych i trudno oczekiwać że gracze zamienią słoneczne Miami, czy wielkomiejski Nowy Jork na prowincjonalne Portland, pewnie byłyby zachwyty nad perspektywą walki o najwyższe laury z takim zestawem. Jak nie potrafi się wykorzystać optymalnie takiego potencjału to żadna Miłość nie wskrzesi ducha drużyny. Tutaj potrzeba zmiany na silną rękę, która pokaże co poniektórym miejsce w szeregu. Czas na radykalne decyzje, a nie wymówki i urojenia.

I to nie jest tak, że Terry Stotts jest temu wszystkiemu winny, szczególnie że nie zapomniane mu zostaną ubiegłoroczne play-offy, gdy z głodującym Kanterem, bezwartościowymi Aminu i Harklessem wykręcił wynik ponad stan. Jednak to on jest twarzą tego sztabu, który zmarnował sezon, a może i bezpowrotnie perspektywę na sukces w erze Blazers z Damianem Lillardem.