Historia zdjęć dwóch, czyli kiedy Lillard zażąda transferu

Wytransferowanie McColluma może uratować prime Lillarda w Blazers. Albo go skrócić. Jakby to zapytali za oceanem: którą truciznę wybierasz? 

Czego można się spodziewać po drużynie, której mniej więcej dziewiątym graczem w rotacji jest Wenyen Gabriel? Ten sam, który nie łapał się w rotacji Sacramento Kings koszykówki?

Czego można się spodziewać po drużynie, w której wciąż całkiem poważne minuty grywa Mario Hezonja. Ten sam, który rok temu - rzeczywistość nieco zakrzywiło kilkanaście meczów bez stawki w drugiej połowie sezonu - nie łapał się całymi tygodniami do rotacji New York Knicks koszykówki, a za rok, wypluty przez NBA, zagra w Europie? 

Czego można się spodziewać po drużynie, w której opcjami nr 3 i 4 są Hassan Whiteside i Carmelo Anthony, niechciani de facto przez nikogo. Nigdzie. Po prostu. Całkiem powabne, z klasą zbotoksowane byłe top-modelki, mentalnie lub fizycznie grubo po 30, startujące w konkursie piękności z o kilkanaście lat młodszymi konkurentkami, które nie tylko nie potrzebują botoksu, lecz nawet nieszczególnie muszą się malować. 

Czego można się spodziewać po drużynie, której najważniejszymi rezerwowymi są Gary Trent i Anfernee Simons, bez dwóch zdań utalentowani gracze, z których tylko jeden może już w majestacie prawa wejść do baru, by wypić piwo? Od raptem miesiąca. 

Czego można się spodziewać po drużynie, której szefowie mimo plagi kontuzji nie zatrudniają nikogo nawet na 10-dniowej umowie i w środku sezonu skazują trenera na to, by na centrze musiał wystawić Jaylena Hoarda?

Otóż spodziewać się można tego, co mamy: mało inspirującej (witaj Melo, witaj Hassan), chaotycznej i rwanej (Trent, Simons, LIttle, Gabriel) gry oraz porażek w starciach z profesjonalnymi drużynami koszykówki. 

Kilkunastodniowy przebłysk geniuszu Lillarda frajdy dał co niemiara - ciary na plecach! - ale ogólnie tylko nieco przypudrował przykrą rzeczywistość. I spowodował, że kibic Blazers ma prawo czuć się jeszcze bardziej sfrustrowany. Drugi po Drexlerze zawodnik w historii klubu, który posiadając status superstara chce grać w Portland, nie ma szans na walkę o cokolwiek i marnuje jeden z trzech, czterech - optymistycznie patrząc może pięciu - lat swojego prime’u. Czyli jakieś 20-25 proc.

Oshley pogodził się z tym szybko. Nigdy nie zamierzał ratować trwającego sezonu. Może i słusznie. Gdyby po letnich błędach zagrał va banque i nerwowo zainwestował w jakiegoś Love’a, zachowałby się niczym uczestnik gry w ruletkę, który przegrywając jeden rzut kulką, przed kolejnym podwaja stawkę, „bo się przecież się szybko odegram, a jak dobre pójdzie to nawet nikt nie zauważy, że wcześniej utopiłem trochę grosza”. 

Czasami warto zmienić stół do gry. Albo i samą grę. Na blackjacka na przykład. Oshley powinien* uczynić to latem. Ma nadzieję, że będzie podejmował tę próbę z wysokim pickiem w drafcie jako swoim najcenniejszym żetonem. Każdy z tej drużyny, poza Lillardem, powinien* być dla innych ekip dostępny w wymianie. CJ i (oby zdrowy) Nurek też. Nawet w pakiecie. Za takiego Embiida (obserwujmy jego zdrowie i kibicujmy rywalom Sixers w I rundzie play-off) na przykład. 

Ten sezon jest wyjątkowo smutny nie tylko dlatego, że drużyna przegrywa. Nawet nie dlatego, że dopadła nas plaga kontuzji. Najgorsze, że nie powiódł się chytry plan, by wygasające kontrakty Bazemore’a i Whiteside’a wymienić na dłuższe umowy lepszych graczy. Jeśli Oshley przegra także kolejne lato, praktycznie cały prime Lillarda, nie licząc poprzedniego sezonu, może zostać zmarnowany. 

Pytanie nr 1: czy Oshley zbliża się do momentu, w którym będzie skłonny rozstać się z wybranymi przez siebie wcześniej w draftach srebrami rodowymi? 

Pytanie nr 2: czy wożący się w obronie i trafiający 75 proc. wolnych CJ „To Tylko Koszykówka, Trudno, Jutro Też Jest Dzień” McCollum z nowym kontraktem ma jeszcze taką wartość rynkową, by w większym pakiecie można się było z nim ustawiać w kolejce po grajka kalibru Embiida (tylko przykład, skrajnie optymistyczny)? Nie wiem. Wiem, że jedną ze smutniejszych konstatacji tego sezonu jest ta, że McCollum nie należy, wbrew przedsezonowemu rankingowi ESPN, do Top13 graczy NBA. Nie jestem pewien, czy należy do Top30. 

Żeby była jasność: jeśli Damian „To Aż Koszykówka, Nawet Jeśli Jutro Też Jest Dzień” Lillard wróci za chwilę do gry, jeszcze będziemy w tym sezonie szarpać. Ale coś mi mówi, że jego przerwa potrwa prędzej 10 meczów niż 3-4. Mgliste powroty Nurka i Collinsa też odbieram jako wymowne. Oshley nie chce ratować tego sezonu. Nigdy nie chciał, więc tym bardziej teraz zdania nie zmieni: mamy raptem jedną porażkę mniej od trzynastych w tabeli Zachodu Suns. Jeszcze możemy być w Top10 loterii.

Czasami, gdy patrzę jak Stotts znów posyła do boju Hezonję kosztem Little’a, myślę, że jemu też bardziej niż na zwycięstwach zależy na tych kilku dodatkowych piłeczkach w komorze maszyny losującej.

Pozornie sytuacja wygląda więc prostą i klarowną: sprzedajemy (alleluja, w końcu! – krzykną niektórzy) latem McColluma, jak trzeba dokładamy do niego pick w drafcie, a w ostateczności też Nurkicia lub Collinsa czy innego Simonsa/Trenta i za rok uzbrojeni w nową, drugą gwiazdę walczymy o tytuł.

Żeby to było takie proste.

Nie jest z dwóch powodów. 

Problem nr 1: jak jesteś taki mądry, to wskaż kto z choć trochę realnych do pozyskania Top30 graczy NBA, pomijając wspomnianego Embiida, spełnia warunek „sparuj go z Lillardem, otocz dobrymi zadaniowcami i – jeśli zdrowie pozwoli - grasz o tytuł”? Kto z Top30 NBA występuje w zespole, który ma lub lada chwila może mieć problemy, wymagające przebudowy (Embiid), ewentualnie jest prowadzony przez na tyle słabego menedżera (Embiid), że Oshley może go przy tym blackjacku oszwabić? 

Ewentualnie, w ostateczności: kto z Top30 NBA jest na tyle lichego zdrowia, że może zostać oddany po przecenie, gdyż jego obecny pracodawca wystraszy się, że za chwilę zostanie z sowicie opłacanym inwalidą (Embiid), za którego już niczego nie dostanie (to jest ten moment, w którym publiczność pozdrawia DeMarcus Cousins, siedząc dwa rzędy za ławką rezerwowych Lakers).

No kto? Paul George, jeśli Clippers nagle polegną w I czy II rundzie, a on wciąż będzie częściej siedział w gabinecie lekarzy niż biegał po boisku? Ktoś jeszcze? 

Tłumów nie widzę.

Problem nr 2, ważniejszy: Lillard jest inny.

W maju 2016 były dziennikarz z Polski, już głównie w roli kibica Blazers (tym razem pozdrawia niżej podpisany), ogląda na żywo trzeci mecz pierwszej rundy play-off Blazers – Golden State „73-9” Warriors. Z wypiekami na twarzy. Lillard robi 40+10 i niemal w pojedynkę kładzie na łopatki Splash Brothers. Imponujące. 

Po konferencji prasowej w zaułkach Moda Center polski turysta patrzy jak Lillard, nieprzejęty niczym, w gustownych klapkach do garnituru, rozmawia ze znajomymi. Że się naście lat w dziennikarstwo w życiu bawił, to kilkanaście szatni klubów NBA odwiedził, więc kilku niezłych graczy z bliska słuchał i oglądał. Z Jordanem włącznie. Ale nagle odzywa się w nim kibic: ej, ten Lillard jednak właśnie napisał kawałek historii, może zrobiłbyś sobie z nim zdjęcie, nawet jeśli przepisy akredytacyjne zabraniają?

- Damian, możemy cyknąć sobie fotę? – pytam bezceremonialnie.

- No problem.

A jednak, problem. Ktoś jeszcze musi cyknąć, a że twój towarzysz podróży pierdoła i piwa godzinę już nie pił, to i ręce mu się trzęsą. Zdjęcie zamazane. Ale Lillard dalej swoje: stoi i gada. 

- Wiesz, kolega słaby w zdjęcia, jeszcze raz?

- No problem. 

Niby nic, ale mam przekonanie graniczące z pewnością (tak, może być nieco skrzywione kibicowskim chciejstwem), że Lillard jest inny. 

Sam przez lata podejrzewałem, że jego niespotykany spokój, bezgraniczne przekonanie do sensu pracy organicznej i nieposkromiona wiara we własne możliwości to tylko fajna, lecz jednak ostatecznie tylko poza. Na przełomie stycznie i lutego 2020 mam wątpliwości. Jestem niemal pewien, że on należy do coraz rzadziej spotykanego grona osób, których w podróży bardziej od docieranie do celu kręci sam - jakże przyjemny! - akt podróżowania. Na swoich zasadach. 

W 2014 tylko chciałem wierzyć w zapewnienia LaMarcusa, że „zamierza wymazać wszystkie indywidualne rekordy Blazers i kontraktu nie przedłuża tylko ze względu na…”. Tu postawmy kropkę, przykre wspomnienia jego zdrady mogą się tylko pogarszać (jeśli w 2025 będziemy zmuszeni analizować „dlaczego z Lillardem nam nie wyszło”, wydarzenia lata 2015 mogą być najważniejszym powodem - gdyby Aldridge przedłużył kontrakt, rok później nie wpakowalibyśmy się w Turnerów, Crabbe’ów. Meyersów i innych Ezelich, przynajmniej nie we wszystkich). 

Gdy w 2020 Lillard mówi, że chce zostać w Portland do końca kariery, po prostu mu wierzę. Nie do końca wierzę tylko w jedno jego zapewnienie: że nie ma i nie chce mieć wpływu na ruchy kadrowe (choć nie jest wielką tajemnicą, że przed draftem 2017 był wielkim fanem Donovana Mitchella). 

Lillard z przyjemnością podróżuje przez swoją karierę w towarzystwie McColluma i Nurkicia. Nie żartuje mówiąc, że jeśli ostatecznie nie zdobędzie tytułu w Portland na swoich zasadach, świat się nie zawali. 

A teraz wyobraź sobie, że latem spełnia się nasze obecne marzenie i Blazers oddają jego dwóch najlepszych kumpli za wymarzonego przez nas Embiida lub PG13, a ten doznaje gdzieś w marcu 2021 kolejnej kontuzji. Jesteś pewien, że oregońska podróż Lillarda wciąż sprawia mu wówczas przyjemność? Na czyichś zasadach? 

Więc jak? Jeśli roboczo przyjmiemy, że Lillard jest inny, to czy Oshley powinien*?

@BRoy7