Bolesne zderzenie ze ścianą San Antonio

Blazers (0) @ San Antonio (1) 92-116

Ten mecz skończył się zanim się zaczął naprawdę. Wcześniej przeciwko Houston TrailBlazers nie panikowali nawet gdy przewaga przeciwnika dochodziła do 10 pkt, a wszystko co najważniejsze poczynało się w IV kwarcie, kończąc w ostatnich sekundach. Tutaj na starcie SAS zaaplikowali im -8 w trzy minuty, a potem wcale nie było lepiej. Portland spotkało się ze ścianą w obronie - teraz dopiero widać, że mecze z Houston to była radosna strzelanka na zasadzie ja ciebie albo ty mnie. SAS świetnie bronili obwód, uniemożliwiając rozegranie i kreowanie czystych pozycji. Nie istniał przez to ball movement, ani asysty, ani trójki, których do czasu IV kwarty - czyli wtedy, gdy było już po meczu, Blazers trafili 0. 

W tym meczu można się było wszystkiego spodziewać, łącznie z emocjonującą końcówką, do czego pupile z Oregonu zdążyli nas w tegorocznych playoff przyzwyczaić. Kto jednak spodziewał się blow-outu, zważywszy że SAS rozegrali siedem meczy, a Portland miało dwa dni więcej odpoczynku? Pomimo tego na świeższych wyglądali Spurs, a ich intensywność w obronie to było coś dla Blazers niespodziewanego - choć nie powinno. Pop odrobił lekcje na 6 z plusem, a Portland - cóż, to nie był ich dzień. Dość zauważyć, że TrailBlazers zaliczyli w tym meczu 9, słownie dziewięć asyst i aż 20 strat - przeciwnik odpowiednio 21 i 12. Gorszego meczu już nie będzie...

Tak jak pisałem w 3x4 kluczem powinno być zatrzymanie Parkera i ball movement w ataku. Nie wyszło nic. Nie umie póki co Lillard stopować rozgrywającego przeciwnika, ale w tym meczu inni obrońcy też się nie popisali. Parker dzielił, rządził i robił co chciał z obroną Blazers, prawdziwy profesor. Swoje rzucili też K. Leonard, M. Belinelli i P. Mills. Duncan nawet za bardzo nie musiał się forsować, choć widać, że rzutowo wygląda dobrze (5 na 9 w 25 minut).

A Blazers? Nie zawiódł tylko Aldridge - 12/25 i 32 pkt oraz 14 zbiórek, choć trzeba przyznać, że był skuteczny przeważnie tylko w izolacjach z lewego skrzydła. Brakowało pick&pop, w ogóle brakowało ruchu piłką, no i skuteczności w kontestowanych przeważnie rzutach. Z drugiej strony czyste pozycje kreowane przez Parkera zamieniali na punkty gospodarze. Do przerwy 65-39 i wszyscy już wiemy, że jest po meczu.

Z dziennikarskiego obowiązku donoszę, że po przerwie gra się wyrównała i Blazers dążyli do wyrównania strat, ale na każde ich dobre zagranie w ataku odpowiadała ofensywa Spurs i goście nie mogli już w tym meczu nic zrobić. Przydałby im się fragment naprawdę mocnej defensywy na początku III kwarty, ale Stotts ich tego jeszcze nie nauczył. W końcówce grali już tylko zmiennicy.

Co teraz? Zapomnieć o tym meczu jak najszybciej się da. Boję się trochę, że ta heroiczna - bo tak ją trzeba nazwać - seria z Rockets spowodowała lekką satysfakcję w głowach graczy, trenerów i włodarzy Portland. Jeśli tak będzie, nic nie zwojujemy. Jeśli powalczymy, wszystko jest możliwe. Teraz dwie rzeczy. Stotts musi im wmówić, że są lepsi i że wszystko jest do wygrania, a na boisku Damian Lillard - który jest killerem i on na pewno się nie podda - musi to teraz pokazać. Go Blazers!