W hołdzie Mutombo

Blazers (2-1) @ Nuggets (1-1) 115:113 OT

Pierwszy wyjazdowy mecz w tym sezonie. Obawiano się go w kontekście pogorszenia nastrojów w wyniku porażki z Clippersami, ale także spodziewanej motywacji gospodarzy. Był to bowiem dla nich szczególny dzień.

Dikembe Mutombo

Wszyscy, którzy się zarazili NBA podczas pierwszy w Polsce transmisji w latach 90-tych znają to nazwisko doskonale. Afrykański koszykarz, mistrz obrony i bloków. Wybrany w 1991 roku w drafcie przez Denver stał się ikoną tego klubu.
Chyba akurat rywalizację z Blazers wybrano nieprzypadkowo. Mutombo zakończył bowiem swoją karierę ciężką kontuzją kolana, której nabawił się w playoffowym meczu przeciwko Portland w 2009 roku.

Dobre początki

Elementem, który zdecydowanie został poprawiony - to początki meczów. Blazers przystępują nadzwyczaj skoncentrowani i starają się budować przewagę. Odbywa się to przez bardzo urozmaicony arsenał ofensywny (Plumlee, Harkless, Aminu, Lillard z daleka, Lillard pod kosz, rotacja Crabbe'a). W Denver co prawda ledwo co drugi rzut trafiał celu, ale przez całą I kwartę przydarzyła się zaledwie jedna strata. Jak na razie te pierwsze kwarty są w cieniu późniejszych przestojów, ale finalnie powinno procentować jeszcze w nie jednym meczu sezonu.

Pod koszem

Blazers nie istnieją w strefie podkoszowej. Obecnie każda drużyna ligi w rywalizacji z Portland może tam nadrabiać straty i utrzymywać wynik:

• Mason Plumlee, owszem poprawił rzut z półdystansu oraz poćwiczył różne efektowne kombinacje z kolegami (dzięki czemu z każdego meczu jakaś jego akcja musi się znaleźć w skrócie), ale w obronie wciąż sobie nie radzi i nie wiem czy nie należy porzucić nadzieję na poprawę tego elementu. W Denver przez ponad pół godziny zebrał wszystkiego dwie piłki.
• Meyers Leonard, którego określenie "The Legend" zanikło już na ustach nawet najwierniejszych fanów. Jego gra obronna to obraza dla NBA, a nawet od nauczyciela WF zebrałby nie raz ochrzań za dziecinne błędy w obronie. W ataku natomiast Legenda chyba założyła się, że będzie rzucała jedynie za trzy punktu. Gdyby jeszcze miał jakąś skuteczność. A trafił 1/4. 
• Pod koszem najlepiej z drużyny radzi sobie jak na razie Damian Lillard, a wyczyny reszty drużyny niech podsumują statystyki zbiórek przegrane 45:61, a także ilość fauli skutkujących osobistymi: rywal miał 39 prób, a Blazers jedynie 21. A to najłatwiejsza droga do kosza.

Evan Turner

Krytykowany w naszych komentarzach nowy nabytek trochę się przejął i miał co raz więcej udanych akcji. To dzięki niemu udało się tym razem przetrwać bez większych strat, trudny okres po zejściu Lillarda. Pod koniec pierwszej połowy Blazers zbudowali z do bólu skutecznym Lillardem kilkunastopunktową przewagę i wydawało się, że kontrolują przebieg spotkania.
Nawet w fatalnej trzeciej kwarcie to Turner trochę podratował dwoma rzutami i ładną asystą. Linijka 11 punktów, 5/9 - całkiem przyzwoita.

Zapaść

Bo właśnie w trzeciej kwarcie przydarzyła się gościom niemoc koszykarska. Może to było związane z determinacją rywala po uroczystości uhonorowania Mutombo w przerwie. Nie wypadało "Bartonom" oddać ten mecz bez walki, co przy szkolnych błędach czerwono-czarnych zaskutkowało serią kolejno zdobytych 17 punktów, co odwróciło sytuację przed decydującą o losach meczu IV kwartą.

27 minut przerwy

I Denver nie wypuszczało zwycięstwa do ostatniej minuty masakrując Blazers szczególnie pod koszem. Nawet dłuższa przerwa nie wybiła ich z uderzenia. Jeżeli ktoś oglądając w nocy mecz liczył na korzyść z tytułu zmiany czasu, elektryka w hali Pepsi Center sporo mu z tej dodatkowej godziny urwała.

Kluczowy Leonard

Tracąc 8 punktów w ostatniej minucie nawet najwierniejsi fani Blazers stracili nadzieje. Ale trójka Lillarda i akcja, słabo grającego do tej pory, McColluma 2+1 otworzyły wrota do dogrywki. Szczególnie, że gospodarze zaczęli wydatnie pomagać. W ostatniej akcji Terry Stotts wpuścił na parkiet Leonarda do krycia którego rzuciło się pół drużyny Denver. Lillard mógł więc spokojnie osamotniony pod koszem wyrównać stan rywalizacji.

McCollum dogrywki

W doliczonym czasie ciężar gry wziął na siebie McCollum. Najpierw trafiał, potem nie, ale w końcu doprowadził do remisu. Kluczowa akcja jednak była dziełem Lillarda, który dał wymęczone zwycięstwo.