Lillard sam w Dallas

Blazers (3-3) @ Mavericks (0-5) 105:95

Mecz w Dallas nie zapowiadał się na spacerek. Forma Blazers nie jest najwyższa,  a i gra przeciwko ekipie zdesperowanej, chcącej za wszelką cenę przerwać passę 4 porażek do łatwych nie należy. Ludzie Stottsa przekonali się o tym boleśnie w środowy wieczór w Arizonie. Na szczęście nie doszło do powtórki. Portland ma Damiana Lillarda, a Dirk Nowitzki  schodzi ze sceny.

To był Lillard time w wymiarze 37 minut. 42 punkty z 18 rzutów, 4 asysty przy tylko jednej stracie. Trudno znaleźć mankamenty w tym popisie. Szalona seria deep-trójek na początku trzeciej kwarty, skuteczne penetracje, mordujące obronę Mavs przez cały wieczór. Aż 13 punktów z rzutów osobistych. Hardenizacja w grze Lillarda jest oczywista i zapewne uratuje Blazers jeszcze nie jeden mecz. Popatrzmy (zwłaszcza 1. minuta), tak przepoczwarza się lider Blazers. Już nie tylko półdystans, a chirurgiczne cięcia spod samej obręczy.

 

I pewnie nie musielibyśmy drzeć o wynik tego meczu do samego końca gdyby ofensywa Blazers bez Lillarda nie przypominała tego, co bezpański kot wyciągnie rano z osiedlowego śmietnika. McCollum łapał dziś faule szybciej niż cokolwiek innego, Harkless z Aminu ciągle pudłują zza łuku, choć akurat dzisiejsze 4/11 nie wygląda aż tak tragicznie. Ta na razie tylko życzeniowa, mityczna oregońska głębia zdobyła się na 15 punków wobec 31 rywala. Ofensywne poczynania Turnera i Crabbe'a wyglądają tak, że gdyby Paul Allen był zmuszony sięgnąć do kieszeni teraz -5 listopada, zastanawiałby się nad wydaniem 145... centów. Turner przez 25 minut miał 7 mocno irytujących start i jeden trafiony rzut. Od czasów debiutanckiego sezonu Noaha Vonleh, RipCity nie pamięta gracza o tak trzęsących się rękach.  Allen Crabbe grał 7 minut dłużej i dołożył 4 punkty.
 

Obecność Ed Davisa i Meyersa Leonarda zasługuje tylko na konstatację , że Stotts posiada aktualnie jednego klasycznego centra, gdzie słowo "klasyczny", w akcie desperacji, użyte jest trochę na wyrost. Mason Plumlee miał szczęście, ze w Dallas też mają  w tym miejscu kłopot. Dopóki rywalizował z Dirkiem Nowitzkim czy Dwightem Powellem  szło mu przyzwoicie. Żarty się skończyły, gdy drugiej połowie Carlisle wpuścił do klatki siedem stóp Saleha Mejri. Ostatecznie jednak 19pkt, 4 zb.  4 as.. 4st., to i tak było największe wsparcie, na które mógł liczyć tego dnia, Damian Lillard.
 

Od startu rozgrywek grają Blazers wedle utartego schematu. Dobry początek, uzyskanie przewagi, która potem zostaje zniweczona, gdy w połowie 1 kwarty Stotts uruchamia rezerwowy line-up. Poźniej trwają zażarte zapasy , których powodzenie jak na razie bardziej zależy poziomu rywala niż jakości gry Blazers. Tak był też przeciwko Mavs, gdy  przez 5 minut trzeciej kwarty nad Dallas rozszalał się ulewny deszcz w postaci 7 trójek. To była ta chwila, kiedy zza łuku punktowali nawet Harkless i Aminu, a Lillard trafiał skąd chciał. Przewaga urosła do 16 punktów, by po kolejnych 7 minutach zmaleć do zaledwie trzech. Lider łapał właśnie oddech na ławce, a sieroty po nim przegrywały tę fazę gry 4:16.
 

I znów 12 ostatnich minut miało decydować o wszystkim. Lillard zdobył tylko o 4 punkty mniej  od całego Dallas, cos tam dorzucił Plumlee, coś jeszcze McCollum, Turner trafił ten jeden jedyny raz. Blazers wygrali 3 raz w sezonie, będąc 4/6 w czwartych  kwartach. Zwyciężyli bo Lillard miał ponownie swój time, tym razem long time, a przeciwnik nie wyglądał na takiego, który do kwietnia  mógłby wygrać więcej niż 25 razy.
 

Już w niedzielę, o dobrej dla Europejczyków porze-21.30, starcie z Grizzlies. Zanim to nastąpi, jeszcze raz Lillard i jego wszystkie strzały w Dallas