Jak karnawał z postem w Portland walczą

Nie trzeba znać się na muzyce , aby móc zachwycać się fugami Bacha. Nawet daltonista może czerpać satysfakcję z oglądania malarstwa klasycznego . Ja ze swoją ograniczona zdolnością do odróżniania mniej więcej trzech  barw podstawowych nie umiem powstrzymać emocji patrząc na twórczość niderlandzkich mistrzów. Lekcja anatomii doktora Tulpa, Mleczarka czy Portret małżonków Arnolfinich ciekawią nawet w postaci podręcznikowych reprodukcji. Jakoś tak się zdarzyło, ze inna niderlandzka perła przyniosła mi skojarzenia z sytuacją w... Portland Trail Blazers. Pieter Bruegel tworząc w połowie XVIw. Walkę karnawału z postem chciał zapewne pokazać rosnący gwałtownie spór światopoglądowy i religijny między katolikami a luteranami. Ale jego wielkie dzieło stało się też metaforą odwiecznych ludzkich skłonności do popadania w skrajności. Skrajności, które ostatnimi laty targają również polityką personalno-finansową RipCity.

Karnawał

Kiedy latem 2015 koszykarski Oregon stracił LaMarcusa Aldridge'a, Wesa Matthewsa, Nicka Batuma i Robina Lopeza, a więc 4 graczy pierwszej piątki, na umiar, bynajmniej w sensie ilościowym, nie było co liczyć. W trybie przyspieszonym należało uzupełnić straty. Gdy próby ściągnięcia tzw. gwiazd szczęśliwie nie wypaliły( Greg Monroe wybrał Bucks, a Thunder wyrównali ofertę z Enesa Kantera), Neil Olshey postawił na zestaw młodych i utalentowanych. Do drużyny dołączyli Moe Harkless, Noah Vonleh, Al-Farouq Aminu, Ed Davis oraz Mason Plumlee. Lillard i McCollum poprowadzili tę grupę do zaskakująco wysokiej 5. pozycji na Zachodzie, a generalny menadżer Blazers postanowił wykorzystać hossę i zainwestował.

Po tym jak Portland odmówili Hassan Whiteside i Chandler Parsons,  Olshey rzucił 70 milionów na ciągle niezrealizowany talent Evana Turnera, by w kolejnym kroku wyrównać 75-milionową ofertę Nets dla Allena Crabbe'a. Bizantyjskie sumy na dwóch graczy z tej samej pozycji. Mało kto widział w tym sportowy sens, a jeszcze mniej ekonomiczny rozsądek. Ale Olshey wydawał dalej. O ile 40 milionów dla zaliczającego przełomowy rok w karierze Harklessa nie budziło większych wątpliwości, to zbliżona kwota podarowana Meyersowi Leonardowi pozostanie już na zawsze po stronie rachunku krzywd wyrządzonych oregońskiej organizacji. Jeszcze tylko  100 milionów z okładem dla McColluma i Paul Allen mógł pomyśleć o zarejestrowaniu firmy , w którymś z rajów podatkowych. Ponad 30 milionów powyżej luxury tax. Wiadomo było, że kolejny offseason musi przynieść...

Post

Zanim  sezonu 2016/17 dobiegł końca RipCity nie mając pieniędzy na przedłużenie umowy Masona Plumlee oddało go do Denver za Jusufa Nurkicia. Bośniak niespodziewanie reaktywował niedomagającą ekipę. Drużyna weszła do playoffs z ostatniego miejsca i honorowo poległa z poźniejszymi mistrzami. Z graczy zbyt hojnie obdarowanych rok wcześniej spłacił się tylko Moe Harkless. Zmagający się z kontuzjami Crabbe i Leonard wchodzili w postseason z dopiskiem „przecena”. NBA obniżyła salary cap, a w Portland   ogłoszono wyprzedaż wszystkich poza RainBros i BosnianBeast. Niższy pułap wydatków i wynikająca z tego większa racjonalność ekonomiczna generalnych menadżerów spowodowała, że długo nikt nie palił się , aby sięgnąć po „tombak” Olshey'a. Wreszcie, 25 lipca Nets- jednak-zdecydowali się poprosić Olsheya o „tak” po raz drugi. Ten, zrobił to, co powinien uczynić rok temu. Blazers dzięki tej jednej decyzji zaoszczędzili w płacach 13 milionów oraz zbliżona kwotę w postaci trade exception. Portfel Allena wygląda lepiej, ale nie na tyle dobrze, aby można wykluczyć kolejne oszczędności. Blazers są ciągle 3 miliony powyżej luxury tax. Skądś trzeba będzie wytrzasnąć środki na przedłużenie umowy z Nurkiciem. Czas na …

Umiar

Wobec tłoku na pozycjach podkoszowych naturalnym kandydatem do odejścia wydaje się Ed Davis. Jego umiejętności i atrakcyjny ostatni rok kontraktu(6 mln) mogą skusić któregoś z kontenderów. Ale swojej pozycji pewny nie może być nikt poza big3 oraz rookies. Ciągle też realna jest perspektywa uczestnictwa w transferze Carmelo Anthony'ego czy Kyrie Irvinga. Dla wielu ekip talenty i kontrakty Harklessa czy Aminu mogą wydać się dość kuszącą kombinacją. Najważniejsze, że dzięki pozbyciu się Crabbe'a Portland nie stoją już pod finansową ścianą. Zaoszczędzone środki można przeznaczyć na uzupełnienie składu którymś z ligowych weteranów.

Po roku rozrzutności-karnawału, lato 2017 przyniosło wymuszoną, ale pożądaną wstrzemięźliwość. Olshey nie mógł zaoferować wiele wolnym agentom, choć za Paula George'a złożył najpewniej tłusty pakiet zawierający dowolnego gracza Blazers poza Lillardem i McCollumem uzupełniony bogatą kombinacją draftowych wyborów. Nie jest winą GM Blazers, że Indiana z jakiś względów wybrała mniej atrakcyjną ofertę Thunder. Olshey wyciąga wnioski z własnych, nienajszczęśliwszych decyzji. Nie dał się wciągnąć w trójstronną wymianę z Knicks i Rockets, której „owocem” mogło być przejęcie monstrualnego kontraktu Ryana Andersona. Wydaje się , że po okresie miotania się między karnawałem a postem-trochę przymuszony- zaczyna dostrzegać walory arystotelejskiej filozofii umiaru. Unikanie skrajności ma głęboki sens . Pieter Bruegel idealnie uchwycił tę myśl w swoim niepodrabialnym dziele.