G2

BLAZERS (0-2) @ WARRIORS (111-114)

 

No tak. Miało być tak pięknie. A mogło być. Po znacznie lepszym meczu Portland Trail Blazers postraszyli dzisiaj mistrzów NBA, ale nie do końca. Straszyli do przerwy (nawet plus 17), że ci włączyli swój Warrior Mode w III kwarcie, by błyskawicznie, w pół kwarty odrobić całą stratę i jeszcze objąć prowadzenie. Myślę że właśnie to siedziało w głowach wszystkich, gdy doszło do crunch-time, które Portland zawaliło strasznie. Albo przepięknie. A miało być tak pięknie, bo przecież Portland mieli wygrać ten mecz...

Dzisiaj znowu mój synek nie pozwolił mi obejrzeć meczu,  ani tym bardziej napisać z niego relacji. Wieczorem zatem miałem szansę napawać się emocjami Oracle Arena, które po raz drugi przyjmowało przybyszy (Wolnych Ludzi) z Północy. Sam początek meczu to był punkt za punkt i tym razem fan PTB miał szeroko rozpisany uśmiech na twarzy, bo wchodziły trójki. Można wyobrazić sobie zwycięstwo w meczu play NBA bez tego elementu? Nie można. No chyba że jesteś Nugget. Ale GSW to półka wyżej.

Ci nic sobie nie robili grali swoje i pierwsza kwarta bez rozstrzygnięcia. Największym zaskoczeniem zero punktów Damiana, a liderami gospodarzy byli trafiający Steph i blokujący Green.  Wynik trzymał McCollum i nie mogliśmy też mieć pretensji do wchodzącego z ławki Hooda. Historią Kantera w tej serii chyba, a może i historią Portland i całej ligi będzie Ramadan. Człowiek z chustą na głowie nie jest w stanie przed zachodem słońca, zjeść, napić się ani nic. Przy tak ogromnym wysiłku i intensywności w grze jak finały Play Off Konferencji, jest to raczej kpina z rzeczywistości. Kanter słaniał się na nogach przez cały mecz, czasem coś złapał, czasem dobił. Ale to przecież nie to. A tak mnóstwo było śmiechu o jego złych akcjach obronnych, kiedy nie doskakiwał na obwód do trapowania Currego, tylko bronił paint. On nie ma siły na takie bieganie.

Próbowali za to biegać inni, i to był bardzo dobry pomysł Stottsa ( a może nie tylko jego). Dzisiaj właśnie widzieliśmy switchowanie na szczycie i show wysokich, którzy wyskakiwali na obwód po pick&rollu. Kilka takich akcji skutecznie zatrzymało Currego. Czemu tylko kilka, pytanie do sztabu trenerskiego. Ja chciałbym widzieć cały mecz tak grany w obronie, nawet kosztem oddawania przezeń piłki do skrzydłowych z szansą na punkty z paint. Jeśli jednak tam skoncentrowana obrona i zwłaszcza!!! - zastawianie i zbiórka PTB będą funkcjonować tak jak większość tego sezonu, widzimy szansę na zwycięstwo. 

Takie granie plus punkty Hooda plus zasłony Leonarda (niesłusznie skazanego na same niekorzystne gwizdki sędziów, jak i zresztą cała ekipa PTB), plus rozkoszna obrona Setha Currego dały nam kilkanaście punktów przewagi w kwarcie drugiej. Czy wy też myśleliście, że ten mecz jest już wygrany? Wrócił Lillard i trafił kilkakrotnie. Jesli Dame trafia z downtown, szansa na zawycięstwo jest zawsze. I ja też tak pomyślałem..

Niestety przyszła fatalna kwarta nr III, która wszystko poprzestawiała. Wystarczyło pół kwarty, by nagle z d...y drużyna przegrywająca 17 punktami nie dość, że odrobiła, to jeszcze objęła niewielkie prowadzenie. Brawo Stotts! Jak można było? Nie wolno, nie wolno w meczu play-off o mistrzostwo ligi pozwalać przeciwnikowi na taki bezkompromisowy run 20-4!!! Trzeba robić wszystko, mieszać rotacje, zaskakiwać przeciwnika czymś nieszablonowym, wszystko, byle tylko na to nie pozwolić. To są kluczowe momenty w meczu, tutaj właśnie trzeba stawiać wszystko na jedna kartę, byle tylko utrzymać prowadzenie. 

Nie udało się i wkraczaliśmy w ostatnią  kwartę meczu z przekonaniem, że szansa była. O dziwo, to właśnie Blazers zaczęli punkt po punkcie, bardzo pieczołowicie budować przewagę w ostatniej kwarcie. Gdy osiągnęli plus 8, znowu zaczęliśmy mocniej wierzyć. Sprawcą najlepszej pracy w tym meczu był nikt inny tylko Curry, Seth Curry. Pięknie eliminował w obronie rozgrywających, w tym swojego brata. Walnął kilka trójek. Miał swoje show. Jednak tego nie wykorzystano.

Crunch-time niestety całkowicie dla gospodarzy. Od stanu 108-100 grała tylko jedna drużyna. Nie trafiali kilkakrotnie nic ani Lillard, ani McCollum. Złe decyzje w ataku przeplatały akcje rywali, gdy zbierali i ponawiali na naszej połówce. Obrona GSW znowu - i to jest najlepszy sposób - skoncentrowała się na trapowaniu Lillarda daleko poza linią trójek, a on nie otrzymywał niestety żadnej pomocy. Skutkowało to albo stratą albo wymuszonym rzutem pod presją czasu. 

I taki rzut oddawał nie tylko Lillard, bo McCollum też. Brakło dobrych zasłon na szczycie, niekonwencjonalnej zagrywki drużynowej, a nie tylko żyłowania liderów. GSW potrafili np rozegrać akcje na non-shootera Looneya, ale do paint  tak, że nie było czego zbierać. Naszą drużynę od tego poziomu jeszcze dzieli właśnie to coś - umiejętność rozegrania rożnych zagrywek na wielu graczy pod presją wyniku i czasu. Liczymy, że drużyna i trener nauczą się tego jeszcze w tej obecnej serii play-off. 

I jeszcze jedno, na co chciałbym zwrócić waszą uwagę. Mecze wygrywa się zbiórką. Dziś po raz kolejny to pokazano. Na miejscu Stottsa zwróciłbym na to baczenie i zastanowił się, czy nie lepiej poświęcić szwankującego frouncourtu Aminu?Harkless na zestaw 1. trzymam deskę i zastawiam (Collins?Leonard?) i 2. trafiam (Hood). Oprócz tego, że Draymond Green jest lepszym obrońcą od Aminu i znacznie lepiej kozłuje czy podaje (no doubt), to także o wiele lepiej blokuje, zastawia i zbiera. Tutaj jest duży temat do poprawki. Oby jeszcze w tym semestrze.