Tankowanie? Dziękuję, wystarczy

Jeszcze tylko Jazz w poniedziałek i koszmarny sezon 21/22 dobiegnie końca. Koszmarny, bo  wobec braku pożądanych wyników, rozmontowano skład Lillard, McCollum, Powell, Covington, Nurkić, by  ostatecznie zamknąć go zbyt długo odkładaną operacją kontuzjowanych mięśni brzucha Lillarda. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów Blazers zaczęli tankować. Od składu stopniowo odsunięto Nurkicia, Simonsa i Harta, graczy najwartościowszych, których obecność na parkiecie mogła pokrzyżować plany zajęcia jak najkorzystniejszego miejsca w draftowej loterii. Zadanie zostało wykonane. od lutowego trade deadline Rip City wygrało zaledwie 4 mecze. Do loterii (17 maja) przystąpi z 6. pozycji, z 9% szans na wylosowanie #1 i 37% na top4.  

Oglądanie tankującej ekipy, doświadczenie dla fanów Blazers obce, w 2022  stało się codziennością na wskroś przykrą, nawet jeśli dozowaną przede wszystkim w postaci skrótów. To zło w czystej postaci, zabójca sportu. Nawet obserwacja rozwoju młodych graczy w warunkach seryjnie zaliczanych blow-outów, traci na wartości. Przez lata narzekaliśmy na playoffowe, głównie pierwszorundowe ”sukcesy” Blazers. Teraz ta nużąca rutyna, na tle beznadziei tankowania,   jawi się niczym raj utracony. Jeśli o mnie chodzi to zamieniłbym rok tankowania na sto lat tkwienia w przeciętności- rozumianej jako walka o playoffy, bez gwarancji wygrania w nich czegokolwiek. Po prostu w sporcie chodzi o rywalizację, o emocje. Tankowanie skutecznie ogołaca nas z obu tych wartości. Tankowanie jako  narzędzie przebudowy ekipy- tak, nigdy jako metoda na sukces, wielosezonowy proces. 

Co może wyniknąć dla Portland z tego wymuszonego,  mimo powyższych zastrzeżeń, sensownego planu rozwalenia starego ładu i tankowania?

Damian Lillard powinien przystąpić do nowego sezonu, po raz pierwszy od wielu lat, w 100% zdrowy i wypoczęty. Anfernee Simons jest gotowy. Gotowy na poważną grę, na bycie jednym z liderów. Josh Hart łączy  w sobie  najlepsze cechy McColluma i Matthewsa. Daje nieprawdopodobnie korzystne  ratio cena/jakość. Absolutny filar nowych Blazers

Spośród tych. którzy ostali się w składzie i tankowali bez opamiętania, najlepsze wrażenie zrobił Keon Johnson.  Potwierdził reputację skutecznego obrońcy, niespodziewanie, w ostatnich grach zaczął trafiać także z dystansu. Kto wie, może wyrwali Blazers Clippersom perłę, która będzie błyszczeć po dwóch stronach parkietu. Swoje atuty pokazali  Watford i Brown. Bardzo dobrze swój czas w Oregonie wykorzystali Brandon Williams i Drew Eubanks. Za to nie rozpaczałbym  gdyby rozstano się z Hughesem, Louzadą i Ellebym. 

Z graczy już doświadczonych wybieram Winslowa, który w Portland grał swój najlepszy basket od czasów występów w Miami. Tutaj największa niepewność to długa historia kontuzji, ale biorąc pod uwagę względnie  niski kontrakt, zaryzykowałbym. 

Reasumując,  podzieliłem zasoby na cztery grupy:

nie do oddania: Lillard*, Simons, Hart

powinni zostać: Nurkić, Johnson, Watford, Little, Winslow, Brown

powinni odejść: Elleby, McLemore, Hughes, Ingles, Bledsoe, Blevins

do rozważenia: Dunn, Williams, Eubanks, Perry, Louzada

*Oczywiście przyszłość Lillarda zależy od wyniku sportowego w pierwszych miesiącach nowego sezonu. Jeśli to, co zbuduje Cronin nie będzie zespołem wygrywającym, odejście Lillarda przed trade deadline 2023 będzie realne  jak nigdy wcześniej. W takim scenariuszu czeka nas prawdopodobnie powtórka z rozrywki koszmaru, i ponownie druga część sezonu poświęcona na tankowanie. I to dopiero sezon 23/24 otwierałby nową epokę Blazers, z Simonsem i Hartem jako liderami oraz grupą  młodych talentów. 

Naturalnie, jest  jeszcze draft, w którym  Blazers mają szansę wyciągnąć gracza, który w ciągu roku-dwóch może stać się istotnym elementem rotacji. Na dziś moja lista życzeń wygląda następująco:

1. Chet Holmgren,

2. Jabari Smith

3. Paolo Banchero

4. Jaden Ivey

5. Keegan Murray

6. Shaedon Sharpe

7. Jeremy Sochan

8. Bennedict Mathurin

9. Tari Eason

10. AJ Griffin

Tylko któryś z pierwszej 4 daje nadzieję (pewności nie ma) na  podniesienie poziomu ekipy, tak jak to zrobił Mobley w Cleveland czy Barnes w Toronto. Ale do tego trzeba dużego farta w loterii.  #6 to skazanie się na gracza z  niżej półki. choć Sochan czy Eason mogą okazać się stealami.  Gdyby jednak  nadarzyła    się  szansa, rozważyłbym oddanie tego picku w jakimś pakiecie za gracza już gotowego. Playoffy, prawie zawsze, otwierają  w przegranych ekipach puszkę pandory, na rynku pojawiają się gracze do wzięcia. Collins?( ten  z Atlanty), Gobert?  Anunoby? Turner? Jaylen Brown? To tylko wybrane przykłady, ale nawet i- ten już przymierzany do Portland Jeremi Grant, każdy z nich byłby lepszym rozwiązaniem dla Blazers szukających sukcesu z Lillardem na pokładzie.  Warto wziąć ten wariant pod uwagę,  zwłaszcza że do zagospodarowania może być jeszcze wybór z końca loterii, jeśli Pelicans nie zakwalifikują się do czołowej ósemki. 

W każdym razie należy zrobić wszystko, aby za rok uniknąć koszmaru tankowania.  Ten zespół z Lillardem czy bez, odpowiednio wzmocniony może i powinien podjąć rywalizację. (przy tej mizerii na Zachodzie, gdyby tylko chciano- to Simons, Hart, Nurkić & młode kocury mogliby bić się o play-in i w tym roku).  Dość meczów, których rozstrzygnięcie znamy przed startem, dość “atrakcji” w postaci trzydziestopunktowych porażek. Aby nie zabić w sobie ostatecznie zachwytu na NBA muszę dostać od Blazers znów emocje i walkę o playoffy. Inaczej, nie ręczę za siebie, moje skoki w bok z NHL i coraz częstsze spoglądanie na Maple Leafs   Matthewsa i Marnera, mogą przerodzić się w coś więcej niż romans.