Po pierwszej ćwiartce

Ostatni tydzień nie zmienił niczego. Blazers nadal nie mogą wygrać na wyjeździe, punktują tylko w domu. W poniedziałek przeszli się po Nuggets bez Jokicia, Portera Jr. i Murraya, ale  w Sacramento oraz San Francisco byli tak samo nieskuteczni jak zawsze w trasie, poza skromnym przystankiem w Houston. 

Po 20 meczach  stanowiących niemal 1/4 rozgrywek trudno napisać cokolwiek kategorycznie o tej drużynie, natomiast można pokusić się o pierwsze spostrzeżenia. Gra, schizofreniczne wyniki 9-1 u siebie, 1-9 poza domem definiują Blazers jako wzorzec przeciętności. W sumie rzecz niezmienna od kilku sezonów. Mimo wszystko 10-10 na relatywnie trudnym terminarzu, przy  tąpnięciu formy liderów, trzeba uznać za bilans dość dobry, zwłaszcza dla ekipy prowadzonej przez trenerskiego żółtodzioba. 

Mieliby Blazers pewnie ze 2-3 wygrane więcej gdyby mogli liczyć na Damiana Lillarda w pełni formy.  Najlepszy gracz zespołu przechodzi jednak kryzys. Zaledwie 22 punkty, 40% fg i marne 30% za trzy, to najgorsze statystyki odkąd pojawił się w NBA. Widać, że Lillard zmaga się nie tyle z rywalami, a z własnym organizmem. Próbuje się przełamać, oddaje siłowe, nieprzygotowane rzuty, forsuje  grę niczym napalony debiutant.  Pocieszające, że aktualnie wygląda lepiej niż na starcie rozgrywek (otrzymał nagrodę "gracz tygodnia"). Jednak żeby wygrywać takie mecze, jak choćby ostatni z Golden State i liczyć się na poważnie, Rip City potrzebować będą dużo lepszego Lillarda. Na sekwencje trójek, te typowe lillardowskie ukąszenia zza łuku musimy jeszcze poczekać. 

Sytuacji nie poprawia niestabilność drugiej opcji w ataku. CJ McCollum potrafi samodzielnie prowadzić do wygranej, jak na przykład w rewanżu na Denver, czy jeszcze bardziej spektakularnie przeciwko Toronto -29 punków i 6 trójek, by w zbyt wielu grach zupełnie ginąć. Niepokoi zwłaszcza 42% z gry. Gorzej trafiał tylko w debiutanckim sezonie. Choć nadal znajduje się w czołówce obrońców blokujących rzuty, to dobre mecz McColluma w defensywie możemy policzyć na palcach jednej dłoni. 

 

Robert Covington jest kolejnym graczem, który  mógłby i powinien wyglądać bardziej wyraziście. Do skuteczności w okolicach 40% nie ma się co przyczepiać. Natomiast już do obrony, mniej intensywnej i efektywnej można mieć uzasadniony żal. Zniknął gdzieś RoCo przyklejony do rywala, potrafiący skraść ważną piłkę. Widzimy za to zbyt często gracza snującego się po parkiecie, grającego "na odwal" lub, tak jak w Sacramento, sfrustrowanego, już w 15 minucie decyzją sędziów poza grą.  

Billups nie może polegać do końca również na Jusufie Nurkiciu. Bośniak poprawił znacznie skuteczność. To już 58% wobec 50 % w karierze- średniej jak na wysokiego kompromitującej. Było się z czego odbijać i Nurkić w tym sezonie kończy lepiej. Jednak cały czas zdarza mu się znikać, łapać szybko faule. Skaczą mu po głowie takie giganty jak Damian  Jones czy Kevon Looney. Czy Jusuf Nurkicia stać na regularność, stałą, dobrą grę, nie w co w trzecim, a w kilkunastu spotkaniach z rzędu? 

Ze starterów najsolidniej wygląda na razie Norm Powell. Z daleka czy z bliska trafia zawsze na bardzo przyzwoitym  poziomie. Bodaj jako jedyny z obrońców potrafi indywidulanym wejściem rozerwać obronę przeciwnika. Powell jest mądrym, wszechstronnym graczem. Jedynym ograniczeniem jest tylko  jego zdrowie. Tendinopatia, to przekleństwo  zawodowych sportowców, uniemożliwia rozwój także rzucającemu obrońcy Portland. 

W rezerwowych ustawieniach Blazers mają Simonsa, Little'a oraz Nance'a Jr. Żaden z nich nie zawodzi. Dwaj pierwsi grają najlepszą koszykówkę w karierze. Ant jeszcze nierówny. W San Francisco w 11 minut nie trafił nic, gubił piłkę niczym 10-latek klucze do domu, by po przerwie trafić 5 trójek i nadać Blazers sens. Nadal bazuje na rzutach z dystansu, wzmocniony fizycznie, ze swoją techniką, musi jednak częściej penetrować i trafiać z pomalowanego. Docelowo, biorąc pod uwagę parametry fizyczne, styl gry,  wzorcem dla Simonsa powinien być chyba Devin Booker. 

Trochę inne atuty  pokazuje Little, który błyszczy głównie w obronie. Jest jedynym zawodnikiem Portland  top40 w kategorii "rim-protector", co sporo mówi też o  brakach Nurkicia, Zellera i Nance'a. Cały czas nie ma zaufania do jego techniki.  Być może tym należy tłumaczyć te marne 32% zza łuku i pokracznie, choć na ogół skutecznie, wykonywane lay-upy.  W każdym razie Little dodaje grze energii, z nim na parkiecie obrona, przynajmniej sprawia wrażenie szybszej, bardziej intensywnej. Blazers prawie nie istnieją w kontrataku.  Mogę ulegać złudzeniu, ale na trzy takie próby, w co najmniej dwóch widzę pędzącego na kosz Little'a. Jeszcze z jeden taki atletyczny, chyży gość, a RipCity oglądałoby się dużo przyjemniej. 

Z Nance'em mam jeden tylko problem. Gra za mało. Jeśli inteligencja, skuteczność mają znaczenie, to Billups musi znaleźć dla byłego gracza Cavs więcej minut. Nance Jr. - mój ulubiony, nowy gracz Blazers. Ale Cody też jest fajny, bo ilekroć jest na parkiecie mało psuje, robi to co umie najlepiej. Doświadczony gracz świadomy swoich zalet i ograniczeń. 

Najtrudniej ocenić, po zaledwie 20 meczach, trenera. Billups nie odmienił Blazers, przynajmniej w tym co widoczne dla laików. Jak byli mocni przede wszystkim w ataku, tak są -  4. miejsce w lidze, jak nie bronili, tak nie bronią- 28. pozycja. NetRtg- 0.1- 17 miejsce. Być może nauki Billupsa, zasady, które wdraża, przyniosą efekt z czasem. Wiadomo, że na tle poprzednika wyróżnia się komunikatywnością. Więcej rozmawia, tłumaczy zawodnikom. Time-outy nie przypominają już herbatek w klubie golfowym, Billups potrafi zarówno pochwalić, jak i opieprzyć w trybie instant. Nie mam statystyk, ale wydaje mi się, że drużyna dobrze reaguje właśnie po przerwach technicznych. Billups odważnie postawił na Simonsa i Little'a. W analogicznej sytuacji 2 lata temu Stotts grał Bazemorem i Hezonją.  Stosunkowe duże minuty dla Snella, poczytywane przez wielu, nie bez racji, za błąd,  należy tłumaczyć panicznym poszukiwaniem wzrostu i  zasięgu. Oczywiście wkład w grę Snella na razie mizerny, gdyby w koszykówce chodziło wyłącznie o parametry  to Meyers Leonard nadal byłby w lidze. Billlups jest nowy, nie tylko w Portland, ale w ogóle, jako trener w profesjonalnej koszykówce  . Akurat z oceną jego pracy należy się powstrzymać. Wydawanie teraz pewnych sądów byłoby zwyczajnie nieuczciwe. 

Po ćwierci sezonu, przy słabujących liderach, operując składem, któremu od lat daleko do komplementarności wyciągnął Billups  10 zwycięstw. To nie jest złe otwarcie. Terminarz na przełomie 21/22 jest jednym z łatwiejszych w całej lidze. Zakładając, że powrót do normalnej dyspozycji Lillarda będzie regularny, że McCollum osiągnie stabilizację, po 20 kolejnych meczach, można oczekiwać  postępu. 

Teraz czekamy na rozstrzygnięcie sprawy Olsheya. To absolutnie najważniejsza sprawa dla przyszłości organizacji. W razie niepowodzenia projektu Billupsa, może się przecież okazać, że gracze którymi zarządza nie gwarantują oczekiwanego progresu w defensywie( warunek konieczny do stania się realną siłą), zaistnieje konieczność przebudowy tego składu. Wrócą wówczas, od dawna zasadne, głosy żądające pozbycia się McColluma. Do rozwiązania będzie kwestia kończących się umów Nurkicia i Covingtona. Wiodący zawodnicy funkcjonują ze sobą na tyle długo, że w przypadku braku wyników tkwienie w przeciętności, choćby do końca sezonu, byłoby głupotą. Jeszcze przed lutowym trade deadline mogą czekać Blazers poważne decyzje. Dlatego byłoby dobrze, aby sytuacja generalnego menadżera została jak najszybciej rozwiązana. Po kolejnej ćwiartce powinniśmy wiedzieć więcej o Blazers nie tylko w aspekcie wydarzeń czysto sportowych. 

Gracz 1/4 sezonu: Norman Powell- 16.9 pkt, 50%fg, 44% za trzy, 2.5 zb., 1.6 as., 0.9st.

Największy postęp: Anfernee Simons- 11.9 pkt, 45%fg, 38% za trzy, 2.7zb., 2.1as., 0.5st.

Ps Dla wszystkich tęskniących za latami świetności Blazers (kto z nas nie tęskni) oraz miłośników NBA, od jej historycznej strony -  Gruba Lady