Wielki Lillard. Wielkie zwycięstwo w San Antonio

Blazers (21-6) @ Spurs (17-10) 129:119

Najlepszy  mecz  Blazers w sezonie, jeden z najbardziej heroicznych w erze Damiana Lillarda i LaMarcusa Aldridge'a. Trzygodzinny spektakl z trzema dogrywkami. Zwycięstwo wyszarpane z gardła Spurs/mózgu Popovicha. Do utraty tchu, do utraty zmysłów... 

Wybaczcie zbytnią ekscytację, ale piszę prosto z foyer. Damian Lillard był o krok parę centymetrów od zostania  bogiem. Gdyby na 17 sekund przed końcem meczu skończył swój monster dunk. A tak  43 punkty( rekord kariery), z 55 % skutecznością, magiczna gra w najważniejszych momentach, absolutne przejęcie meczu, dają  mu "tylko"  wejście do top 5 point guardów tej ligi. Ten pokaz siły jest tylko ekscytującym potwierdzeniem tego, jak dojrzałym graczem w ostatnich tygodniach staje się rozgrywający Blazers. Selekcja rzutów, dywersyfikacja rozwiązań ofensywnych to czego brakowało mu w debiutanckim sezonie,  nadeszło teraz. Blazers robią postępy wprost proporcjonalne do rozwoju Lillarda. Dzisiaj był wielki. Ale swoje role w tym meczu odegrali też inni.

Spurs bez Leonarda i Parkera, Blazers pozbawieni Lopeza i Batuma. Kombinowane line-upy. Tym razem w pierwszej piątce Portland Crabbe i Freeland. Popovich zastosował rozwiązanie hokejowe i wymieniał całe piątki. Cały czas wet za wet. Obie ekipy wygrały po dwie kwarty. Żadna nie uzyskała przewagi większej niż +11. Wszystko trzymało się na barkach par liderów. Duncan (32 pkt) i Green (27pkt i 6 trójek)  oraz Aldridge z kolejnym double-double (32/16) no i wiadomo kto. 

Stawiam jednak  dolary przeciwko orzechom, że nie byłoby  tego zwycięstwa gdyby nie... Dorell Wright. Najbardziej wartościowy mecz Wrighta w barwach Blazers nadszedł w najbardziej potrzebnym momencie. Ani Crabbe, ani McCollum nie mają tyle doświadczenia( mam nadzieję , ze nie chodzi o talent), aby ważyć coś w tak soczystym meczu. Tymczasem Wright palnął w 4 kwarcie trzy trójki zatrzymując, łapiących flow Spurs. W całym meczu miał 12pkt, 8 zb, 4/5 za trzy. Wszystko na co najmniej 50 % skuteczności. A jeszcze kilka godzin przed meczem odbyłem małą pogawędkę z Piotrem Sitarzem na temat roli tego bieda back-upu Batuma. Wystąpiłem w roli Katona. Rację miał Piotr, ale tak jest zawsze kiedy fachowość zetrze się z emocjami. 

Po stronie Spurs z ławki atakowali Ginobilli i Belinelli,  i to była, o dziwo, szczęśliwa okoliczność dla Portland. Obaj trafili po 5 rzutów.To był mały sabotaż w ofensywie San Antonio. 

Przewaga Spurs uwidoczniała się za to w paint, gdzie Duncan i Splitter ćwiczyli Freelanda i Kamana. Ten drugi od momentu kontuzji Lopeza gra coraz słabiej (6pkt, -11). Czyżby jakiś  refluks po tym jak Stotts pomija go wyjściowym składzie? 

W każdym razie w decydujących momentach, tzn dogrywkach, Stotts zdecydował się grać small- ballem, a z wysokich do pomocy Aldridgowi (naprawdę tytaniczna praca w obronie) posłał Robinsona. Działało to co najwyżej średnio. Pierwszą dogrywkę uratował Lillard trójką na 13 sekund przed końcem, drugą Wright i Blake także rzucając za trzy. W trzeciej już tylko  one-man-show, będący tsunami po wcześniejszej burzy z tornadem.  Mieliśmy step-back, jump shot, lay-up, co tylko talent i praca na treningach dały. Na finał trójka i dwie minuty przed ostatnim gwizdkiem Pop, zdejmując Duncana poddaje mecz

To był "great way to start road trip" jak powiedział skromnie najlepszy gracz tego wieczoru. Wielkie zwycięstwo po heroicznej walce z wielkim rywalem na jego terenie. 

Ps Nic, co tu napisałem w afekcie, nie oddaje tego, co działo się dzisiaj w San Antonio. Po prostu to obejrzyjcie, koniecznie!!!