Dopóki wystarcza sił

Blazers (9-14) @ Cavaliers (14-7) 100:105

"It Hurts To Lose A Game Like This"- Terry Stotts po przegranej w Milwaukee, "It sucks to lose close games"-Terry Stotts po dzisiejszej porażce w Cleveland. Blazers  oddają mecze w końcówkach. Lillard zmęczony trzymaniem na swoich barkach całej koszykówki w Oregonie, nie jest w stanie zamykać meczów. Wszystko wygląda dobrze dopóki wystarcza sił.

 

A zaczęło się naprawdę wybuchowo. W odróżnieniu od dwóch ostatnich meczów, w których lider Blazers miał wyraźne kłopoty ze skutecznością, przeciwko Cavs, w pierwszych 12 minutach zdobył 12 punktów. Być może taką grą  natchnął swoje alter ego, bo McCollum trafił 3 ze swoich 4 prób, i to Cleveland wyglądali jakby byli w back-to-backu. 25:17- to efekt roboty bliźniaków oraz impotencji rzutowej gospodarzy.  To był czas kiedy w grze Cavs nie było miłości, nie było niczego.

 

W drugiej kwarcie Blazers kontynuowali dominację. Allen Crabbe za trzy, mid-range Leonarda, long-two McColluma, trójka Leonarda, penetracja McColluma i łatwe punkty Davisa. Kiedy D. Blatt po 5 minutach brał czas Blazers prowadzili szesnastoma punktami. Dopóki mieli siły  bawili się grą, grali trójkąty Lillard- Plumlee- Crabbe, a  McCollum z Leonardem nie mylili się za łuku. Prawie wszystko wyglądało lepiej niż można było oczekiwać od drużyny w trzecim meczu wyjazdowym i grze dzień po dniu. Niespodzianka- 56:47 po 24 minutach.

 

Jeśli nie wygrywasz w trzech setach, to przegrasz 2:3- to w siatkówce. A w koszykówce, aby liczyć na utrzymanie przewagi, trzeba prawdopodobnie wytrzymać pierwsze minuty trzeciej kwarty. Blazers nie wytrzymali. Lob przez całe downtown w Cleveland  był ostatnią dobrą rzeczą wykonaną tego dnia przez Blazers. 7 strat w ciągu 5 minut zrujnowało cały dotychczasowy wysiłek. W połowie kwarty, po trójce Jeffersona, gospodarze odzyskali prowadzenie i przewagę psychiczną.  Air-ball Leonarda na zakończenie, był symbolicznym zwieńczeniem tego pogromu.

 

Agresywny small- ball z  Lovem na środku zmaltretował opadających z sił bliźniaków. Stotts zmuszony został do grania Frazierem, który przez 5 minut nie zrobił nic, co mogłoby zapaść w pamięć, a już na pewno uratować mecz. Wszystko i tak rozgrywało się w głowach liderów. Lillard rzucił 12 ze swych 33 punktów, James odpowiedział czternastoma, ale miał wsparcie od Mo Williamsa i Dellavedowy. Ten ostatni kąsał po obu stronach parkietu. Na 3 minuty przed kóncem rzucił Masona Plumlee na wazari, zaliczając pierwszy w karierze flagrant faul. Środkowy Blazers wykorzystał dwa osobiste, a Lillard jumperem zmniejszył straty tylko do trzech punktów. Pózniej  były trójki Jamesa i Delly'ego, dwa osobiste przestrzelone przez  Davisa. Drive nieobecnego w najważniejszych chwilach McColluma oraz punkty, nieustannie pożytecznego, Crabbe'a, nie mogły zmienić już niczego.

 

To była taka polska porażka, po walce, z honorem, ale jednak porażka. To był mecz , w którym spodziewasz się pogromu, a oni grają fajną koszykówkę. I kiedy apetyt wzrasta, nagle wszystko zdycha, oprócz żalu z kolejnej niewykorzystanej szansy. Dobry występ bliźniaków nie wystarczył. 24 punkty McColluma, 33 Lillarda na 55% skuteczności, Crabbe z 14 z 11 rzutów, to za mało do wygrywania z Cleveland Cavaliers, nawet w wersji dalekiej od formy. Nieumiejętność rozgrywania na swoja korzyść finałowych akcji staje się powoli smutną normą. Teraz 3 dni przerwy  na odpoczynek od koszykówki, czas na wyczyszczenie umysłów. Tej drużynie potrzebne jest jedno zwycięstwo wyszarpane  z gardła rywala. Kolejna szansa w Phoenix na zakończenie wyjazdowej trasy.

.