Witamy w play-off

Oklahoma (54-25) @ Portland (43-37) 115-120

W 80-ym meczu sezonu zasadniczego Portland Trail Blazers zakwalifikowali się do rozgrywek post-season 2015-2016 i będą walczyć o tytuł mistrza NBA w play-off. Zawdzięczamy to nie tylko zwycięstwu nad OKC, ale tez porażce Houston Rockets. Pierwszym rywalem będzie albo dzisiejszy oponent, albo Los Angeles Clippers. Raczej nie grozi nam całkowite załamanie formy w ostatnich meczach i eksplozja talentu Dallas bądź Utah, przez co unikniemy mocnych GSW i SAS. Choć ci inni też są mocni.

Przed tym meczem wydawało się, że i dla Portland, i dla Oklahomy ten mecz będzie ważny jako próba sił przed playoffami i drużyny mniej więcej zaprezentują swój potencjał. Jednak Donovan odpuścił tę rywalizację, sadzając na ławce Duranta, Westbrooka i Ibakę. Oszczędzanie sił czy zasłona dymna? Obawa przed porażką na trudnym terenie czy próba podglądnięcia kart rywala ze swymi asami w rękawie? Odpowiedzcie sobie sami. Tak czy inaczej gdy poznaliśmy skład Thunder wiedzieliśmy już raczej, że tego meczu nie przegramy. Nie w Rose Garden.

Początek to mecz Aminu kontra Thunder. Trójka, 2+1, trójka, atak kosza i szybkie 11 punktów Wodza. Potem coraz bardziej uwidaczniała się przewaga punktowa gospodarzy. Chyba pierwszy raz widzieliśmy tak szybko grającą w ataku i kończącą akcje drużynę Portland. I nie chodzi tu o pojedyncze akcje, a o taktykę przez całe fragmenty spotkania. Zabiegaliśmy OKC w pierwszej połowie, błyskawicznie przechodząc do transition offence i to niezależnie od zbiórki czy wpadającego kosza. Akcje były kończone w kilka sekund, raz za razem, nawet za cenę strat przy wrzucaniu piłki w strefę podkoszową. To się niestety w tym meczu często zdarzało, gdy piłka obijała się o palce, łokcie czy nadgarstki broniących zawodników. Suma sumarum jednak drużyna notując 32 asysty zagrała bardzo zespołowo, zdobywając wiele łatwych punktów ze strefy podkoszowej.

Z drugiej strony rywale najgroźniejsi byli, mając piłkę w rekach wysokich. Kanter i Adams zdominowali deski, a ten pierwszy pokazał, że jest świetnym strzelcem. Ten temat będzie się przewijał jak mantra do końca tego sezonu, a jeśli nie poszerzymy składu pod koszem także w przyszłym roku - efektywność ofensywna naszych wysokich i ich umiejętności obrony obręczy. Ale nic to, tym będziemy martwić się później.

Mecz rozwijał się pomyślnie dla gospodarzy, pomimo mizerii strzeleckiej Lillarda, który jednak maskował to ładnymi asystami, np na alley-oop do Plumleego. Widzieliśmy sporo zasłon na obwodzie, pick&rolle kończone odrzuceniem piłki na obwód do skrzydłowego trafiającego niekontenstowane trójki, pull-upy McColluma po zasłonie z wbiegnięciem na lewy narożnik paint i sporo walki Davisa i Harklessa o zbiórki na atakowanej tablicy. Aminu, Crabbe i Harkless nawrzucali sporo punktów na wysokiej skuteczności ,a liderem Portland był CJ, który jest znacznie lepszym strzelcem niż ball-handlerem.

7, 13 i 16 punktów - tak wyglądała przewaga TrailBlazers na koniec poszczególnych kwart. Ostatnia zatem to była formalność i gospodarze spuścili nieco z tonu, a goście choć próbowali gonić to za bardzo nie mieli czym. Liderzy OKC zrelaksowani na ławce do końca oglądali ze spokojem to spotkanie. 120-115 to najniższy dla gości wymiar kary, bo przewaga przenosiła juz w pewnym momencie 20 punktów. Spotkanie było grane na dużym luzie i to ewidentnie Blazerson pomaga. Będzie kilka highligtów z tego meczu na pewno, a grę TrailBlazers można okreslić jako fun-to-watch.

Teraz ze spokojem czekamy na to co zrobi Memphis  w swych kolejnych spotkaniach i w zależności od tego sztab trenerski dostroi drużynę do następnych spotkań, zastanawiając się, czy np dać odpocząć liderom. Wszyscy jednak podejrzewamy, że Blazers do tych meczy podejdą poważnie. Walka o 5 seed jednak jest czegoś warta. Poza tym to jest Portland. Tutaj się nie odpuszcza.

Dziękujemy trenerowi Terremu Stottsowi jak ze szczątków rozbitej drużyny oraz zlepku przyjezdnych graczy ulepił naprawdę poukładany zespół. Nie jest to może jeszcze Popp, ale ball-movement, postęp, rotacja i chemia w tym zespole jest prima sort. Dziękujemy Lillardowi, że udźwignął rolę lidera. Podziękowania dla McColluma, Crabba, Davisa, Harklessa, Aminu i Plumlee za rozwój. Henderson udowodnił, że jest wartościowym zmiennikiem, a Kaman, że dobrym wujkiem z szatni. Pozostali gracze za dużo nie wnieśli, by móc ich oceniać. Meyers Leonard i Noah Vonleh na podziękowania muszą jeszcze poczekać.

Dziękujemy także wam za oglądanie meczy tej drużyny, bo bez tego ten blog nie mógłby istnieć.