Epoka Lodowcowa

Pistons (18-21) @ Blazers (16-23) 125:124 2OT

Nie udało się tego meczu rozegrać w zaplanowanym terminie, więc w zamian kibice dostali trochę ekstra koszykówki. Wątpliwe jednak żeby te dodatkowe "atrakcje", a szczególnie ich efekt końcowy zadowoliło przemarzniętych, i w Portland, i w Polsce - fanów.

Rozpoczęło się całkiem obiecująco od dobrej skuteczności w ataku. Damian Lillard rzucał mało, ale celnie. C.J. McCollum dużo więcej, ale również skutecznie. Z czasem mecz zaczynał wyglądać jak promocja graczy, z którymi mamy się wkrótce pożegnać. Swoją szansę z pewnością wykorzystał Allen Crabbe rzucając swoje rekordowe 30 punktów z zaledwie 15 rzutów, trafiając przede wszystkim 5 za 3. Dużo gorzej radzili sobie za to Turner - zaledwie 4 punkty, i przede wszystkim ulubieniec gawiedzi Meyers - trafił tylko 2 za 3, a pudłował nawet z bliska, inna sprawa że po każdej akcji miał coś do powiedzenia.


Przed IV kwartą wydawało się, że mecz padnie łupem gospodarzy. Jednak ta faza gry była najgorsza w ich wykonaniu. Pistons nic wielkiego nie grali, ale że pod koszem nie napotykali większego oporu, to spokojnie wyszli na prowadzenie. W strefie podkoszowej wygrali rywalizację 66:44 i na tym wypada temat obrony zakończyć.


Damian Lillard był kiedyś zawodnikiem, który nawet takie mecze dla TrailBlazers wygrywał. Dziś: w przedostatniej minucie zgubił piłkę, spudłował trójkę i usunął się w cień. Umarł Król, niech żyje McKról można by sparafrazować zamianę ról. CJ dwukrotnie ratował skórę szaleńczymi rzutami odraczając wyrok. W drugiej dogrywce dostał nawet wsparcie od zadziwiającego skutecznością Aminu i walczącego jak lew Plumlee. 5 punktów przewagi na 100 sekund przed końcem nie wystarczyło. Katem okazał się Kentavious Caldwell-Pope - trafił dwa razy, a w odpowiedzi McCollum w końcu spudłował. Ileż razy można ratować skórę? Lillard na to wszystko patrzył jakby myślami był przy nagrywaniu kolejnej płyty.