Nauka poszła w LAC

CLIPPERS (4-0) @ BLAZERS (3-2) 104:103

Mecz będzie do obejrzenia w polskiej telewizji dzisiaj późnym wieczorem. To taka nowa świecka tradycja, albo dbałość o kibiców ze słabszym sercem. Rywalizacja bowiem była zacięta, z wielu względów warto więc obejrzeć.

Jeszcze z polskim komentarzem. Nie polecam jedynie hurraoptymistom, którzy wróżyli przed sezonem, że po odejściu CP3 Clippersów zjemy na śniadanie. Drużyna mniej lubiana w Los Angeles przyjechała bowiem jako niezwyciężona w tym sezonie, a takowa wyjedzie. Po części w tym zasługa masakrycznej ilości błędów, szczególnie taktycznych Blazers, ale trzeba również docenić konsekwencje w grze gości.

Stotts nie kombinował w pierwszej piątce. Założył, że podobnie jak w poprzednich meczach siłą będzie tzw. „głębia składu”. Starterzy utrzymywali wiec stan remisowy, a w połowie kwarty nastąpiła częściowa wymiana. Tyle, że akurat z Clippersami ujawniła ona potencjał rywala. Ławka Blazers tym razem nie błysnęła (marne 11 punktów w całym meczu), a goście zadomowili się na prowadzeniu aż do końcówki III kwarty.

Jeszcze bardziej niepokojącym zjawiskiem była rosnąca ilość fauli po stronie kluczowych zawodników. Można naszym zwyczajem zrzucić to na karb jak zawsze nieprzychylnego sędziowania, ale niestety prawda leży w brakach obronnych. I przynosi to w dwójnasób negatywny efekt. Czyli faulują bo słabo bronią, jeszcze słabiej bronią, bo mają na koncie niebezpieczną liczbę przewinień. Na złość jeszcze realizatorzy transmisji zamontowali licznik fauli i każdy kibic Blazers z niepokojem może obserwować jak po naszej stronie szybko zbliża się on do piątki.

Pod koszem jak zwykle Blazers mieli dodatkowe problemy, chociaż wrodzona intuicja i pracowitość treningowa (polecana co poniektórym) D. Jordana stanowi pewne usprawiedliwienie. Clippersi, gdy przewaga topniała grali „pod kosz” i jeszcze nadrabiali ofensywnymi zbiórkami. A Blazers mogli liczyć tylko na skuteczność podstawowej piątki i magię Moda Center. Chyba ta ostatnia najbardziej pozwoliła odzyskać prowadzenie i dać realne szanse na walkę w końcówce.

Wspomniane problemy faulowe (a także kontuzje dwóch innych wysokich graczy Blazers) wymusiły już taką determinację jak: Mo Harkless na pozycji centra. Ale Mo jak to Mo, czym bardziej absurdalne zadanie tym lepiej sobie radzi. Wespół z równie nieprzewidywalnym Aminu podnieśli zespół w początkowym etapie decydującej fazy gry. Jordan z Griffinem z niepokojącym dla nas spokojem obserwowali to z ławki rezerwowych wiedząc, że w końcówce i tak piłka meczowa będzie w ich rękach.

Może byłoby inaczej, gdyby nie włączył się przycisk z napisem egoizm w głowie Damiana „nie wygrałem dla Blazers meczu w końcówce od maja 2015” Lillarda: najpierw głupia decyzja z rzutem za cztery punkty, a następnie strata w łatwej kontrze. Blazers musieli więc grać końcówkę inaczej.

Clippersi wiedzieli natomiast bardzo dobrze co mają robić – pchać się pod koszem, gdzie wszystkim obrońcom drżały ręce w obawie przed wcześniejszym opuszczeniem parkietu. Rivers okupił taką taktykę utratą palca. A sędziowie wreszcie się zlitowali przyznając, może trochę pod presją zirytowanej Moda Center, piłkę na rzecz czerwono-czarnych w wydawało się kluczowym momencie meczu. CJ niestety nie trafił jednego osobistego i goście jednak mieli swoją piłkę meczową. Gryffin już się nie cackał – rzucił za trzy i pozamiatał sprawę. Tak się wygrywa mecze w NBA Panie Lillard.