Są większe dramaty

BLAZERS (18-17) @ HAWKS (10-26) 89:104

Wojna w Jemenie, jesień w grudniu, w perspektywie "Sylwester z Dwójką",  a my tutaj przejmujemy się łomotem jaki otrzymali Blazers od najsłabszej ekipy w lidze, grającej w back-to-backu. Świat ma większe zmartwienia niż niby-koszykówka z Oregonu.

Zresztą zwycięstwo nie było tak daleko, jeszcze na początku trzeciej kwarty to Blazers prowadzili 11 punktami. Mecz skończyłby  się sukcesem na pewno , jak te 18 z 34 wcześniejszych, gdyby tylko w drugiej połowie do kosza Atlanty wpadła wicej niż jedna z 12 trójek, a do tego po przeciwnej stronie mniej niż 7, atak zespołu nie opierał  się, w tak dużym stopniu, na mid-range  Zacha Collinsa, Al-Farouq Aminu nie przekraczał linii środkowej,  Jusuf Nurkić podawał do kogoś ze swojej drużyny, a  Ed Davis grał dłużej niż 9 minut. Naprawdę zabrakło tak niewiele. 

W końcu  przez 25 minut w Atlancie rządzili ludzie Stottsa. Wiele rzeczy wyglądało jak z podręcznika do koszykówki. Shabazz Napier rozgrywał, środkowi rządzili w paint, skrzydłowi- Harkless i Connaughton trafiali zza łuku. Piłka od szalonego movement dostawała zawrotów głowy. Obraz nie kłamie, tak było.

 pic.twitter.com/d15SX6r0ig

— Trail Blazers (@trailblazers) 31 grudnia 2017

Dobrego wrażenie nie mącił nawet Aminu znów w ciągu. Szalone kozłowanie, dryblingi, penetracje. Był moment w tym sezonie, kiedy wydawało się, że Chief zaczyna panować nad tą  zgubną dla siebie i drużyny skłonnością. Niestety od kilku spotkań wygląda to na syndrom odstawienia. Kiedy jeden jedyny raz zdołał jakimś cudem dotrzeć do celu, na ławce rezerwowych pojawiły się uśmiechy zaskoczenia,  jakie widujemy na twarzach właścicieli osiemnastoletnich psów, gdy w końcu uda im się (psom), wykonać ćwiczoną od szczenięcych lat sztuczkę. 

" CZUŁEM, ŻE PRZEJMUJEMY KONTROLĘ NAD MECZEM I W TYM SAMYM MOMENCIE JĄ STRACILIŚMY"

Wszyscy czuliśmy to samo , co Jusuf Nurkić. Po jedynym celnym strzale za 3 Aminu, Portland osiągnęło w pierwszej minucie drugiej połowy najwyższe tego dnia prowadzenie. I od tego wydarzenia w koszykówkę grali już tylko Hawks. Mike Budneholzer zrobił Blazers to, co robi im większość trenerów. Odciął backcourt i dał pudłować ociemniałym skrzydłowym. Ed Davis może zebrałby i dobił więcej piłek, ale jako najbardziej efektywny wysoki otrzymał mniej minut niż bezużyteczny Nurkić. CJ McCollum i Napier nie mogli przebić się przez zasieki Atlanty. Atak umierał na naszych oczach, czego symbolem była seria nerwowych, oddawanych w ostatnich sekundach akcji, rzutów  debiutanta z Las Vegas. Po drugiej stronie Niemiec robił , co chciał z Bośniakiem. Na trzy minuty przed końcem Stotts podjął wreszcie dobrą decyzję, poddał mecz i ukrucił tę nierówną walkę. My szukaliśmy utraconej eudajmonii w ruchach Laymana i Vonleha. 

Można szukać wymówek w nieobecności Lillarda. Ale czy lider zespołu poradziłby sobie z agresywną obrona przeciwnika, skrzydłowi unieśliby ciężar odpowiedzialności w ataku,  Aminu przestałby atakować po pijaku, a  Jusuf Nurkić...? Doświadczenie tego sezonu daje raczej negatywną odpowiedź. Przewidywalne, nieliczne atuty ponownie z łatwością odczytane i unicestwione przez rywali. Najwytrwalsi adwokaci Stottsa, tracą ostatnie argumenty. Tak krawiec kraje, jak... Są większe dramaty. 

Przykra, ale znowu nie tak zaskakująca porażka na zakończenie tego przeciętnego dla Portland roku. Nowy, 2018,  zaczną Blazers od próby zatrzymania rozpędzających się z każdym dniem Bulls.