Lillard na 100%

MAVERICKS (15-31) @ BLAZERS (25-21) 108:117

Naukowcy do dzisiaj nie potrafią wytłumaczyć, dlaczego fan Blazers wchodząc do teksańskiego baru od razu bije po mordzie przedstawiciela Houston oraz San Antonio, a tego z Dallas zabiera na kolebeczkę Whisky.

Spotkania z drużyną Cubana zawsze należały do zaciętych, zawsze stała za nami jakaś historia (słynny Game4 Roya), zawsze znalazł się jakiś miś Yogi, który z czapki wygrywał im mecz. Do tego wszystkiego dochodzi chyba ogólne uwielbienie Wesa, co jakiś pozytywny stosunek do Dallas potęguje. Pomimo więc słabej lokaty naszych przeciwników można było mieć poważne obawy co do wyniku końcowego owej potyczki

Blazers zdecydowanie wzięli sobie do serca poprzednie starcia i od razu zaczęliśmy z wysokiego C. Dallas co prawda próbowało się odgryźć, ale tym razem na straconej pozycji byłoby nawet GSW- trójki po naszej stronie wpadały dwa razy częściej niż przeciętna rzutów Nurka spod kosza. Dame na 13 punktów przy 100% skuteczności, do tego dochodzi Aminu oraz wracający do ostatniej dyspozycji Evan „basen” Turner. Deszcz „trójek” zabija i nawet nie przeszkadza tutaj 0/2 CJa

Druga, przeważnie przeklęta, kwarta to już popis CJ. Dominujące zachowanie, zjawiskowe dryblingi i tym razem bez poważnych strat. Dochodzi mała pomoc Turnera, coś tam do koszyczka wrzuca Nurek i poprawiamy wynik do połówki o kolejne 4 punkty. Nie jestem mistrzem statystyk, ale co bardziej mądrych poproszę w komentarzach o sprawdzenie, kiedy zawodnik miał 100% w pierwszej połowie- taką zaliczył bowiem Lillard. Cóż. Zbliża się ten okres, kiedy Dame będzie zdobywał formę w ramach zemsty za mecz gwiazd. Tym spotkaniem już to pokazuje. Zapowiada się w miarę spokojna druga połowa

Trzecia kwarta w plecy, aczkolwiek i tak trzeba ja zaliczyć na plus. Dame wciąż bezbłędny za 3 oraz 4, ale nie trafia za to z bliższej odległości. Do poziomu dostosowuje się Pat, mało za to gramy kombinacyjnie pod koszem przez co ani Nurkic ani Davis nie mają za bardzo czym się wykazać. Po drugiej stronie swoją klepkę znajduje nasz ziomeczek Wes.

Czwarta kwarta to kontrola naszej przewagi, która topniała do rozmiarów średnio niepokojących. Więcej działo się w tle a tło to zapewnił nam Nurek oraz zwłaszcza nadaktywny Salah Mejry, który najpierw chciał zabić Davisa (który go sobie popchnał bo jesteśmy BadBoys) za chwilę dostał czapę tego pokroju od Nurka, iż także zanosiło się na walkę bokserską a później doszedł do wniosku, iż przepisy pozwalają zrobić przechwyt jak Davis trzyma piłkę za linią końcową. No „przegość”. Smaczku dodają sędziowie uznający niecelny rzut za trącony z cylindra, a na koniec Nurek pokazał trochę walki w zapasach, zapewne myśląc w przyszłości o MMA.

Po cichu, przy wielkich narzekaniach formowych jesteśmy 25-21 i wygląda to powoli tak jak w pierwszych 3-4 spotkaniach. Wychodzi nam wiele, kontrolujemy spotkania nawet w stykowych momentach, wykrystalizowała się rotacja, przez co jesteśmy już chyba całkowicie otwarci na jakiś Deal z Mo, Legendą i pozostałą częścią bandy Laymana. Chyba najbardziej w tym wszystkim nie może znów odnaleźć się Vonleh, przed chwilą jeszcze podstawowy gracz S5.

Lucero