Wojna psychologiczna

BLAZERS (45-28) @ THUNDER (44-31) 108:105

"Trójca Święta" z Oklahomy jeszcze w tym sezonie nie dała rady mniej zmanierowanym Blazersom.

Carmelo Anthony, który podobno miał obiekcje do klimatu w stanie Oregon, trafił do rywala, ale i tak wydatnie pomógł nam wygrać ten ważny mecz wyjazdowy. Może nie był czynnikiem decydującym, ale sprzyjającym - z pewnością. Zanim jednak doszło do kluczowych akcji, działo się wiele ciekawego.

Portland rozpoczęło mecz z wysokiego C: skuteczni w ataku, aktywni w obronie. Trójca Święta została w szatni, więc walkę podjął jedynie Adams. Blazers wypracowali 18 punktów przewagi, a widownia w Chesapeake Arena śpiewała już pieśni, które usłyszeć można gdy mecz jest rozstrzygnięty. Trudno im się dziwić: Westbrook pierwsze punkty rzucił w połowie drugiej kwarty, George trafiał głównie z osobistych, a MeLo nie trafiał w ogóle. Sygnał do odrabiania strat dał niejaki Raymond Felton. Nikt by tego nie potraktował poważnie, a co dopiero jego byli koledzy z drużyny. Ale gdy przewaga topniała w ekspresowyn tempie - należało reagować. To nie był wieczór dobrych decyzji Stottsa - przerwę wziął dopiero gdy gospodarze wyszli na prowadzenie. Terry popełnił jeszcze kilka błędów w tym meczu, jego szczęście że MeLo był po naszej stronie, bo znowu by mu się dostało (w naszych komentarzach z pewnością). Po ochłonięciu Portland odzyskało prowadzenie, a gdyby jeszcze Davis trafił z połowy boiska (prawda jak to fajnie brzmi: "Ed Davis misses 39-foot three point shot"), to chyba Westbrook poddał by się bez wychodzenia na drugą połówkę.

Trzecia kwarta był dla takich jak ja, którzy po obejrzeniu 73 spotkań (plus kilku meczów bezblazersowych) mają serdecznie dość koszykówki, bo z tą dyscypliną sportu niewiele miała wspólnego. Epicentrum nastąpiło w końcówce: najpierw Pat włożył palec w oko Westbrookowi, ten zemścił się solidnym łokciem w Lillarda, a jak już Davis zaczął skakać rywalom na plecy rozpoczęło się to, bez czego mecz z OKC nie mógłby się obyć. Bijatyka. Evan Turner chciał skorzystać z okazji i zaczął się przytulać, ale szybko się zorientował, że tutaj obowiązuje zasada "Make War, Not Love", pokornie więc opuścił parkiet z rzekomym bólem pleców. Jego nieobecności chyba nikt nie zauważył, co jak na zawodnika z taką gażą nie jest zbytnio optymistyczne. W ogóle to nie był mecz rezerwowych, co przytomnie ktoś podsumował:

Może i by się Blazers nie utrzymali przy takiej postawie ławki w grze, gdyby nie CJ McCollum. Nie tylko trafiał, ale czynił to po akcjach przy których rywalowi opadały ręce, a morale psychiczne spadało z minuty na minutę. OKC próbowało ugryźć rywala wymuszając faule, już w drugiej minucie ostatniej kwarty Blazersi sfaulowali trzykrotnie, ale nie ten element okazał się decydujący. Podopieczni Stottsa wytrzymali taką presję i nawet Nurkić nie przejmował się złapanymi wcześnie faulami.

Jak ktoś ostrzył sobie żeby na pojedynek Westbrook-Lillard to miał tylko namiastkę wojny liderów. W przedostatniej minucie trafił, po serii chaosu na parkiecie - Russel, Damian odpowiedział trójką po niezwykle przytomnej zbiórce Harklessa, a Russel do remisu doprowadził na 36,3 sekundy przed końcem. Wówczas piłkę dostał CJ i podsumował swój genialny występ zwycięskim rzutem. A potem był już tylko Konrad Wallenrod Carmelo Anthony .... Pewnie przy piwku tłumaczył się, że to tak specjalnie żeby wpaść w pierwszej rundzie play-offów na rozbite GSW ... albo na Portland (bo im "forma przyszła za wcześnie") ...