(NO P)roblems? A lot!

Mecz nr 2: PELICANS @ BLAZERS 111:102 (2-0)

SZOK. Jedynie tak można podsumować dotychczasowy przebieg pierwszorundowej rywalizacji z Pelikanami.
Faworyt, w zgodnej opinii większości ekspertów, przy okazji: szacunek dla naszego gościa – Rafała Kamieńskiego, który jako jedyny dostrzegł to, co dzisiaj widzą już wszyscy, przegrywa. I to przegrywa z kretesem. Blazers są rozbici psychicznie i fizycznie. Wyglądają jakby już mieli nie wrócić do Portland. Holiday jest w stanie ich wysłać na wakacje prosto z Nowego Orleanu.

Bilans po dwóch meczach to problem podstawowy. Blazers żeby wygrać serię, a porażka oznaczałaby że wszystkie osiągnięcia z sezonu zasadniczego – z trzynastozwycięstwową serią, upokarzaniem OKC i GSW można wyrzucić do kosza, muszą wygrywać w Nowym Orleanie. Dwukrotnie. Realne? Mniej więcej tak jak tydzień temu prawdopodobieństwo dwukrotnej wygranej Pelikanów w Portland.

Problem kluczowy to Damian Lillard. Na skuteczności poniżej 40%, ospały, zagubiony, nieobecny w końcówkach. Pierwszy faul wymusił w połowie trzeciej kwarty, pierwszą i jedyną trójkę trafił w połowie czwartej. Jak ktoś widział jego dynamiczne wejście pod kosz to powinien czym prędzej udać się do okulisty. Można by to tłumaczyć znakomitą obroną Pelikanów. Ale znamy Lillarda i wiemy że problem jest głębszy. Jego po prostu, jak na razie, w tej serii NIE MA.

Zapewne nie ma go z powodu kolejnego problemu, jakim jest stan fizyczny zespołu. Tą relację powinien pisać lekarz drużyny, który wie o wiele więcej. Blazers wyglądają na kompletnie wyeksploatowanych. Gestem, który powinien być obrazkiem do tego meczu jest łapanie się za kostkę. Co prawda wrócił, i to w wielkim stylu, Moe, ale było widać że momenty aktywności przeplata przestojami. W trzeciej kwarcie wypadł Nurkić – i w jego wypadku też to wyglądało słabo. Kostka? Odnośnie Turnera to lepiej mieć nadzieję że jest kontuzjowany, bo jeżeli nie – to jego pobyt w Portland tą serią należy uznać jako katastrofę rodem z wpakowania się ciężarówki w basen. Napier? Ktoś coś wie? Może to i pech z tymi kontuzjami, a może zbytnie eksploatowanie śrubowaniem bilansu w sezonie zasadniczym, który teraz zdaje się jak psu na budę – już lepiej było przegrać pierwsze dwa mecze na wyjeździe. W każdym razie wygląda to źle.

Najpoważniejszym problemem Blazers w tej serii jest jednak … New Orleans Pelicans. Grają dobrze, mądrze, reagują na sytuację boiskową, wyprowadzają rywala z równowagi. Ciężko mi to napisać, bo nie zdarzyło mi się w blisko trzydziestoletniej karierze kibica PTB, by gra rywala, który daje nam solidnego łupnia, mi się podobała. Ale tak jest. Widać – starość.

Drugi mecz miał zupełnie inny przebieg, zresztą już po wyniku widać, że większe znaczenie miała skuteczność w ataku. Lepiej zaczęli goście, ale Blazers szybko zareagowali, żeby nie dopuścić do sytuacji z pierwszego meczu. Ocięcie od rzutów Rain Bros wymusiło inne rozwiązania. I takie się znalazły. Z początku większość piłek dogrywano do Nurkicia, który dosyć łagodnie był traktowany przez martwiącego się faulami Davisa. Nie zawsze trafiał, ale nawet jak nie trafiał – to walczył na desce i kilka punktów z tego uciułał. Do tego kilka indywidualnych akcji Cj-a. Po pojawieniu się na parkiecie rekonwalescenta Harklessa na tablicy świetlnej nawet zmienił się na chwilę prowadzący.
Najlepsze chwile Blazers przeżywali, w jedynej wygranej w tym meczu kwarcie – drugiej. Stotts, który cały sezon zaczynał tą fazę gry Cj-em, tym razem zostawił Lillarda. To było dobre posuniecie, bo obawiający się brania ciężaru gry na siebie Damian szukał rozwiązań kombinacyjnych i uaktywnił pokłady talentu w rezerwach. Ed Davis jako pierwszy człowiek na Globie na kilka minut zatrzymał swojego imiennika (nazwiskownika?) z drugiej strony parkietu. Sam też dwa razy pokazał, że potrafi załadować piłkę do kosza. Szukał pozycji Collins i trafiał. W grze kombinacyjnej świetnie czuje się również Connaughton. Najsilniejszy cios jednak wyprowadził Aminu, który jak gdyby to robił przez cały sezon – trafiał trójki. W zasadzie w tym momencie można było porzucić wszelkie nadzieje, albo śmiało stawiać i buków na wygraną NOP, jak Aminu ratuje nam skórę – katastrofa jest nieunikniona.

Takowa nadeszła w trzeciej odsłonie. Pelikanki pogadały (pogruchały?) sobie w szatni i wzmocniły obronę. Anthony Davis zaczął swoje loty nad koszem, korzystając z wolnej przestrzeni powietrznej (jedna akcja na bank trafi do topu miesiąca). Błyskawicznie kilkupunktowego przewaga Blazers przeszła do historii, a goście coraz wyraźniej sygnalizowali, że ze stanu Oregon wywiozą dwa zwycięstwa. Znowu trzeba było odrabiać ponad 10 punktów. Zabierają się za to ... Pat i Zach. No właśnie. Na szczęście przestój (odpoczynek?) mają goście. Jedyny w tym meczu przebłysk geniuszu Lillarda – trzy plus jeden. I remis. I tyle było taryfy ulgowej. Pelicans zaczęli grać wyćwiczone, rozrysowane akcje – obrona Blazers była bezradna. Na kłopoty Moe. Jego trójka wyprowadza Portland na ostatnie prowadzenie w tym meczu. Jest setka – już wiele więcej nie będzie. Orlean odpowiada trzema trójkami: Mirotić, Holiday i Rondo. Rozsądniejsi kibice z Moda Center już szukają swoich samochodów na parkingu, masochiści mają wątpliwą przyjemność obserwować kompromitującą zbiórkę po dwóch nieudanych osobistych E'Twaun Moore’a. Nad pozostałymi wyczynach przez ostatnie trzy minuty lepiej spuścić zasłonę milczenia.

Wszyscy, którzy jednomyślnie stawiali na Portland w tej serii, teraz pewnie rozważają czy uda się wrócić w tej rywalizacji do stanu Oregon. To jest koszykówka. To jest NBA. Nie takie rzeczy się zdarzały. Ale warunek jest jeden – w zespole TrailBlazers musi zagrać Damian Lillard, a nie jego cień.