Nie poddają się

Pistons [19-40] @ Blazers [26-32] 104:107

No dobra jakoś się udało. Krystian był bardzo blisko triple-double. Melo robił co się da. Widać jak bardzo im zależy na tych play-off.

Początek meczu idealny. Wszystko ładnie siedzi, gierka się klei, 40 punkcików wpada w pierwszej kwarcie nawet nie wiadomo kiedy. Damon, gość specjalny opowiada luźne historyjki z czasów jak grał w Portland. Jest wesoło, ludzie piją piwerko. Zapowiada się pogrom.

Jednakże tak jak na przedostatnim meczu z Pelikanami u nich nagle wszystko się sypie. Gdy odpoczywa Krystian i Hassan i nagle wszystko wygląda źle. Totalna indolencja rzutowa, brak obrony i w ciągu 7 minut remis!?!?

Zawsze lubiłem koszykówkę za to, że w ciągu kilku sekund można odwrócić losy meczu, np Tracy i jego znane wszystkim 35 sekund, które wystarczyło do odwrócenia wyniku meczu już przegranego z SAS.
W tym roku moi ukochani Blazersi grają niczym moja znienawidzona z podstawówki sinusoida. Nie ma równowagi. Nie ma pewnych zmian. Zawodnicy drugo- lub trzeciorzędni nie są w stanie w niczym pomóc, gdy zespołowi nie idzie. Bardzo liczyłem na Mario, który w zeszłym roku był bardzo stabilny w Knicks. Teraz gra koszmarnie. Simons nie wnosi nic nadzwyczajnego. Trent miał chwilowy przebłysk, ale jakoś tak instynktownie nie wierzę za bardzo w niego.

Dobra nie ważne. Gra zaczyna się od zera. Tak właściwie od -9, bo tyle w plecy byli Blazersi na 8 minut przed końcem. Dwa przechwyty Trevora, który nota bene miał dziś koszmarny dzień dały nam małego kopa. Do tego znowu Hassan, który już publicznie mówi, że celuje w nagrodę Obrońcy Roku, blokuje Rose'a i punkt po punkcie odrabiają wszystko i cudem jakimś wygrywają. Rekord sezonu Carmelo (32 pkt.) i prawie Triple-double Krystiana dało nam znowu odrobinę szczęścia w nieszczęściu.

Niech już wróci ten nasz Bośniak i Damianek. Niech coś się dzieje pozytywnego. Niech awansują.