Pora szarpnąć lejcami

Co tu napisać? Wyniki drużyny ustabilizowały się, i układają się w bolesnym cyklu: kilka porażek z rzędu- wygrana. Trochę lepiej wygląda to od strony estetycznej. W meczach z Suns i Grizzlies, czyli obecnie czołówką Zachodu, nie byli Blazers daleko od zwycięstw. W obu spotkaniach na kilka minut przed końcem prowadzili. Trochę więcej spokoju, skuteczności, zwłaszcza  na linii rzutów osobistych i byłoby o parę wygranych więcej. A tak pozostaje pocieszenie w postaci zwycięstwa nad Hornets, osiągniętej dzięki trójkom- tej starej oregońskiej broni, która tak zawodzi w tym sezonie. Ben McLemore trafił aż ośmiokrotnie, Powell dorzucił cztery, ale największa radość z sześciu  Lillarda i jego 43 punktów, które wyciszają głosy o zmierzchu Dame-Time. 

Coś drgnęło w grze, ale nie znam nikogo, kto ufałby jeszcze projektowi Blazers w tym zestawieniu personalnym. Jeśli widziało się w sobotę chyżych, mobilnych  LaMelo Balla, Bridgesa czy Washingtona, to niedostosowanie Rip City do wymogów dzisiejszej koszykówki aż wylewało się z ekranu. Wyglądają Blazers jak Nokia 3310 w świecie smartfonów. Kiedy NBA zapieprza już w rejony koszykarskiego Metaverse, parkiety zawłaszczają właśnie atletyczne hybrydy Kumingów, Barnesów i Mobleyów, a na horyzoncie czają się już avatary Holmgrena, Smitha, Banchera itp., w Portland trzymają się swojego old-fashion.  

Nie dziwi więc brak wyników i rosnąca irytacja. Billups  publicznie mówi o braku wzrostu, zasięgu, szybkości. I ma rację, choć błądzi, kiedy pedagogizuje wywyższając walory rywali, tak jak po meczu z Grizzlies, gdy podkreślał zalety Dillona Brooksa. Każdy rodzic wie, że mobilizowanie Jasia przez wychwalanie młodszej siostry, nie działa, tak jak większość nauczycieli zdaje sobie sprawę jak przeciwskuteczne będzie siadanie na morale 8a przez mówienie jaka to 8b jest ambitna i mądra. Chauncey zawróć z tej drogi, w sporcie te metody też się nie sprawdzają.  Lillard atakuje na konferencji prasowej dziennikarzy zarzucając im nadmierną krytykę oraz brak szacunku. Powell  w wywiadzie pomeczowym nie kryje frustracji i bezradnie rozkłada ręce na pytanie o przyczyny kryzysu. 

W efekcie częściej niż  na parkiet spoglądam na trading block.  "Tu nie ma co trenować, tu trzeba dzwonić"- złota myśl Nikodema Dyzmy polskiej myśli szkoleniowej staje się wyzwaniem dla zarządzających koszykówką Portland.  Łapię się na tym, że bardziej od meczów, wygranych czekam na pierwsze, konkretne decyzje Joe Cronina. Brian Windhorst z Hoops Hype, powołując się na swoje źródła w menedżmencie Blazers, podaje, że każdy gracz Blazers z wyjątkiem Lillarda, jest dostępny. Jeśli to prawda,  byłaby to najlepsza rzecz związana z organizacją od tygodni. Mam nadzieję, że wbrew wstępnym deklaracjom, Cronin zrozumiał, że pojedyncze zmiany nie odmienią tego staroświeckiego, nieefektywnego oblicza Portland. W 2015 organizacja straciła 4/5 wyjściowego składu, w tym swą największą gwiazdę LaMarcusa Aldridge'a. Teraz, trochę w innych okolicznościach,  czas na kolejne szarpnięcie lejcami. 

Liga ugina się pod covidowymi protokołami, w Portland akurat w tym aspekcie (wyjątek w skali całej NBA) wszystko ok. Z urazami zmagają się Smith Jr.,  Zeller oraz McCollum. Reszta ruszyła w trasę do Memphis i Nowego Orleanu. Trzymamy kciuki coraz tęskniej wyczekując  powiadomień od Wojnarowskiego i Charanii.

Akcja tygodnia: 

Every time Dame dunks, an angel gets its wings pic.twitter.com/rwfaVkPnnk

— Portland Trail Blazers (@trailblazers) December 18, 2021