Z All-Starem łatwiej

TIMBERWOLVES (31-19) @ BLAZERS (26-22) 114:123

Modlitwy ponadsześćdziesięcioprocentowej społeczności oregońskich teistów zostały w końcu wysłuchane i po dwóch latach przerwy Portland Trail Blazers zagrali ponownie z All-Starem w składzie. Damian Lillard potwierdził słuszność tego wyboru. Zagrał prawdopodobnie najlepszy, od wielu tygodni, mecz -pewnie prowadząc resztę drużyny do przekonującego zwycięstwa nad osłabionymi brakiem Jimmy'ego Butlera Wolves.

31 punktów w 32 minuty na 53% z gry z 6 trójkami. Gdyby Lillard grał tak częściej jego wybór do meczu gwiazd wyglądałby o wiele mniej kontrowersyjnie. Przeciwko Timberwolves skuteczny od samego początku, regularny- i w końcu, to co charakteryzuje prawdziwych patriotów All-Starów, najlepszy w decydujących momentach, tak jak w trzeciej kwarcie, kiedy w 20 sekund walnął dwa razy zza łuku i asystował przy trójkach McColluma oraz Aminu. Buzzer-beater po śmiałym drive'ie przyniósł mu 13 punkt w tej części gry i tyleż samo przewagi Portland nad Minnesotą.

Przewagi wystarczająco dużej, aby dwuminutowe pojawienie się na placu gry w czwartej kwarcie miało już wyłącznie prestiżowe znaczenie. Ostrzeliwane przez McColluma z ziemi- 13 punktów- i Pata Connaughtona z powietrza Wilki nie miały szans. Rose Garden eksplodowała wówczas  co najmniej trzykrotnie. Jest styczeń, gra i wyniki drużyny... każdy widzi. Tymczasem, CI LUDZIE, w swym  nieustającym entuzjazmie, zasugują na ogromny szacunek. Imponujące ratio frekwencja(poziom ekscytacji) /wyniki

No question.@Moda_Health Assist Of The Game pic.twitter.com/ep4fuqrfMJ

— Trail Blazers (@trailblazers) 25 stycznia 2018

Second-best alley-oop tonight... pic.twitter.com/1MT5Cpb1eK

— Trail Blazers (@trailblazers) 25 stycznia 2018

☘️ @PLANETPAT5 CAN'T BE STOPPED ☘️ pic.twitter.com/7pv7HZvZ8T

— Trail Blazers (@trailblazers) 25 stycznia 2018

Opór gości udałoby się prawdopodobnie przełamać wcześniej, ale Andrew Wiggins śmiało korzystał z faktu , że Blazers w 2018 nie traktują obrony jakoś szczególnie priorytetowo, Taj Gibson wyciągał Jusufa Nurkicia na dystans i stamtąd ładował raz po raz ponad jego ramionami, a Karl Anthony Towns jest większy i silniejszy od Aminu i nie omieszkał podkreślić tego w czynach. Warto wspomnieć jeszcze o Crawfordzie zwyczajowo młodszym przeciwko Blazers o jakieś 20 lat. Tylko w drugiej kwarcie rzucił 12 punktów czyli tyle samo co kwartet Napier-Connaughton-Davis-Collins.

Ale do rezerwowych nie można mieć cienia pretensji. Para wysokich dublerów znów wyglądała lepiej niż podstawowy center z Bośni. Zarówno atak jak i obrona nie traciły nic na jakości , gdy Nurkić siedział na ławce. Davis efektywniej zbierał- 4 ofensywne, 6 w obronie. Collins był skuteczniejszy- 2/3 za trzy i stawiał RainBros lepsze zasłony. O Connaughtonie już było, 12 punktów z 9 rzutów nijak nie oddaje tego, jak ważną częścią wygranej były dzisiejsze popisy absolwenta Notre Dame. I nie chodzi tu tylko o podniebne loty. Connaughton przez swą zajadłość, pracowitość sprawia, że gra(obrona) Blazers w rezerwowym ustawieniu jest bardziej intensywna, niewygodna , excuse moi, upierdliwa dla przeciwnika. Po tym jak Stotts postanowił dzisiaj trzymać pierwsza piątkę w grze przez niemal całą pierwszą kwartę(10 i pół minuty), postawa rezerwowych była szczególnie ważna. Układ Connaughton-Napier-Davis-Collins i tym razem zadziałał.

Mecz jak z czarnych snów wrogów aktualnego zestawienia RipCity. Lillard w naprawdę „all-starowym” sztosie, McCollum tylko o „milimetry” słabszy, skuteczni skrzydłowi, więcej niż solidnie z ławki rezerwowych. Nawet zagubiony Nurkić i 0:10 „bandy Laymana” w garbage time nie mogło zabrać Blazers siódmego z rzędu zwycięstwa w Portland. 

Styczeń zakończą Blazers wypadem do Dallas i Los Angeles. Patrząc na postępy czysto sportowe wyczekujemy z równym zainteresowaniem doniesień z gabinetu Neila Olshey'a. Trade deadline już 8 lutego.