Kryzys

BLAZERS (5-12) @ CAVALIERS (5-11) 104:110

Cavaliers przegrali 6 ostatnich meczów, aż trafili na Blazers z Anthonym Tolliverem i Anthonym Carmelo w pierwszej piątce. Gospodarzom nie przeszkodził nawet powrót Lillarda. Objęli prowadzenie w drugiej kwarcie i dowieźli je bezpiecznie do samego finału.

Przez pół meczu najskuteczniejszym graczem był Tolliver- weteran z dwunastoletnim stażem, a wyróżniał się drugoroczniak Gary Trent, do niedawna postać z końca ławki rezerwowych. Liderom wychodziło niewiele. Obolały Lillard trafił dopiero w siódmej próbie, na 30 sekund przed przerwą. Większość z 23 punktów, uciułał pod koniec spotkania, kiedy los  Portland był już przesądzony.

CJ McCollum  nie ustawał w wysiłkach, aby to jakoś ciągnąć, ale nadal ma kłopoty z rzutami zza łuku- 2/7, a  po pyskówce  z sędziami dostał "technika". Zdarzenie niespotykane, będące miarą bezradności i  frustracji osobistej i chyba również zespołowej. 

Powoli przyzwyczajamy się, że kolejny rywal niszczy Blazers w pomalowanym, że ktoś po drugiej stronie wyskoczy z rekordem kariery/sezonu. Dzisiaj Tristan Thompson miał 25 punktów i 9 zbiórek, a Jordan Clarkson trafił 6 razy za trzy. Jako odpowiedź Tolliver- silny skrzydłowy zmuszony na starość udawać środkowego oraz Melo i jego 0/8 zza łuku. Ten ostatni wygląda jak  gwiazda teatralna/filmowa, niegdyś  pierwszego planu, obsadzana w wielkich rolach, która po latach przerwy próbuje wrócić do zawodu. Niestety gdzieś po drodze zagubił się warsztat, głos już nie  ten, uroda również przebrzmiała. Teraz w Portland  przypudrowany kończy jako aktor charakterystyczny. I może fałsz w jego grze byłby bardziej widoczny, ale wokół nie jest wcale lepiej. Gwiazdy niedomagają, drugi plan niestabilny, wielu aktorów na l4. Terry Stotts kieruje zespołem schorowanym, zmuszony jest obsadzać aktorów w coraz to nowych, przerastających ich umiejętności, rolach. Każdy kolejny występ pogłębia kryzys. Jeszcze rok temu jeden z najlepszych zespołów, dający wspaniałe spektakle na największych arenach, zamienia się w trupę objazdowych chałturników, który jest w stanie skiepścić występ w tak, aktualnie,  poślednim miejscu jak Cleveland.

Czas stanąć w prawdzie, Blazers są w kryzysie. W kryzysie jakim w erze lillardowskiej chyba nie byli. I nie chodzi tu nawet o ten tragiczny bilans, który pozwala patrzeć z góry zaledwie na trzy ekipy. Gorzej , że trudno znaleźć pomysły na wyjście z tarapatów. Nawet gdyby Lillard był w pełni sił, a McCollum w życiowej formie, może być to niemożliwe. Nie bardzo wiadomo, co mógłby Stotts zmienić. Może żonglować Labissierem i Tolliverem na centrze, a na skrzydle Hezonją i Melo, rzucać Hooda i Bazmore'a jako zapchajdziury,  ale nie będą to usprawnienia odmieniające oblicze Portland. Nie może też polegać na młodych. Simmons, Trent, Little z definicji będą mu odpalać w co 5 meczu. To, że dostają tak duże minuty jest przecież pokłosiem tragicznej sytuacji kadrowej, a nie efektem  nagłego wybuchu ich talentów. Zostaje czekanie na Whiteside'a...i idealne zarządzanie przez Stottsa tym , co zdrowego  w składzie mu pozostało.  Ale, aby czekanie na powrót Nurkicia i Collinsa miało jakikolwiek sens   trzeba zacząć wygrywać częściej niż raz w tygodniu. Może już we wtorek, w Chicago.